ขณะที่สายลมเดินมาจนถึงโต๊ะที่พิชานั่งอยู่ เพียงชั่วพริบตาเธอหย่อนตัวลงข้างเพื่อนสาว ไม่รอช้ามือของพิชาก็คว้าข้อมือเธอเอาไว้ แล้วโน้มตัวมากระซิบเบา ๆ ดวงตาเป็นประกายอยากรู้อย่างที่สุด
“มากับพี่พอร์ชเหรอ?”
สายลมหยุดเคี้ยวลมในปากไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าสั้น ๆ
“อืม ใช่”
พิชาชะเง้อมองไปทางที่พอร์ชเดินจากไป แล้วหันกลับมามองเพื่อนทันที สีหน้าเหมือนจับได้ว่า อะไรไม่ปกติ
“แกกับพี่เขา…”
“ไม่! ไม่ ๆ ๆ พี่เขาแค่เป็นเบ๊สามเดือนเฉย ๆ”
“เรื่องนี้ก็รู้กันทั่วนี่”
สายลมรีบตอบกลับแทบจะทันที พลางปัดมือเบา ๆ แบบไม่อยากให้คิดมาก
“อ๋อ เออก็จริง ฉันลืมไป”
พิชาทำหน้าผ่อนคลายลง พลางยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม แต่สายตายังเหลือบมองเพื่อนอย่างจับสังเกตอยู่เงียบ ๆ
แล้วทันใดนั้นเอง เสียงรองเท้าส้นเล็กกระทบพื้นก็ดังใกล้เข้ามา พร้อมร่างของ นีน่า ที่เดินตรงมายังโต๊ะของทั้งสองคน
“สายลม ฉันขอโทษนะ เรื่องเมื่อคืน… คือฉันไ
