เช้าของอีกวัน…
~ครืด ครืด~
เสียงสั่นของโทรศัพท์ดังขึ้นบนหัวเตียง สายลมขมวดคิ้วงอ แสยะหน้าเล็กน้อยอย่างหงุดหงิด ทั้งที่ยังไม่ลืมตาเต็มตา เธอคว้าหมอนมาปิดหูแล้วดิ้นไปมา หวังจะหลับต่อ
ทว่า…
~ก็อก ๆ ๆ~
เสียงเคาะประตูตามมาทันที พร้อมเสียงคุ้นเคยของคนที่ไม่เคยปล่อยให้เธอขี้เซาได้เกินสามนาที
“ยัยแสบ ตื่น! วันนี้เปิดเรียนวันแรกนะ ห้ามสาย!”
เสียงเข้มแบบไม่รับคำปฏิเสธทำให้สายลมครางอือออกมาเบา ๆ
“อื้อ…” เธอลุกเดินไปเปิดประตูทั้งสภาพผมฟู หน้าไม่ตื่น ตายังปรือ ๆ เหมือนผีหลุดออกจากความฝัน
ทันทีที่ประตูเปิด พอร์ชก็มองคนตัวเล็กจากหัวจรดเท้า แล้วใช้มือดันหน้าผากเธอเบา ๆ
“ไปอาบน้ำเลย ไป๊” เขาพูดเสียงเข้มเหมือนเป็นเจ้าของหอพัก
“เมื่อวานกินยาคุมฉุกเฉินแล้วใช่ไหม?”
สายลมพยักหน้าอย่างขี้เกียจ
“อืม… กินไปสองเม็ด รวดเดียวเลย”
พอร์ชชะงักไปเล็กน้อย แล้วถอนหายใจเฮือกเบา ๆ
“กินทีเดียวดีกว่าลืมกิน… แต่ร
