ไม่นาน
สายลมก้าวออกจากห้องน้ำอย่างเงียบเชียบ
ผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่พันตัวไว้หลวม ๆ
เธอกวาดสายตามองไปรอบห้องที่ว่างเปล่า
บนโต๊ะเล็กข้างโซฟามีของบางอย่างวางไว้อย่างเป็นระเบียบ
ยาคุมฉุกเฉิน
ยาแก้ไข้
และโน้ตกระดาษที่มีลายมือหวัด ๆ ของใครบางคนเขียนไว้
“เม็ดนี้ค่อย ๆ กลืนพร้อมน้ำ ห้ามเคี้ยว”
“อีกแผงคือยาแก้ไข้ กินทีละเม็ดหลังอาหาร”
“อย่าลืมกินนะยัยแสบ”
เธอหยิบโน้ตขึ้นมาอ่าน… เงียบอยู่ครู่หนึ่ง
ความรู้สึกบางอย่างไหลวูบผ่านในอก
“สรุป… ที่ทำให้นี่ รู้สึกผิด หรือรู้สึกดี?”
เสียงในใจเบาเหมือนกระซิบ
แต่แรงพอจะทำให้มือเธอกำแน่น
เธอขยำกระดาษแผ่นนั้น
ขว้างมันทิ้งลงถังขยะข้างโต๊ะอย่างไม่ลังเล
ไม่ใช่เพราะไม่อยากเก็บ
แต่เพราะรู้ดีว่าถ้ายังเก็บไว้… หัวใจอาจจะอ่อนแอ
“ฉันจะไม่รู้สึกอะไรกับคนที่มีเจ้าของอยู่แล้ว”
เธอพึมพำเสียงเรียบกับตัวเอง
จากนั้นจึงหยิบยาคุมฉุกเฉินขึ้นมาแกะ
วางแก้วน้ำไว้ใกล้
