บทที่ 2 ไม่ชอบขี้หน้า

1053 คำ

หลังวางสายจากผู้เป็นพ่อ ผ่านไป 5 นาที สายลมปรายตามองเซลล์ขายคอนโดที่ยังคงพูดไม่หยุด แม้เธอจะไม่ตอบอะไรเลยตลอดเวลาที่ผ่านมา ในที่สุด… หญิงสาวก็ลุกขึ้นยืน พร้อมหยิบกระเป๋าขึ้นพาดบ่า แล้วพูดเสียงเรียบแต่ชัดเจน “ไม่สนใจค่ะ ฉันมีที่อยู่แล้ว” จบคำ เธอหมุนตัวเดินจากมาอย่างไม่ไยดี ปล่อยให้เซลล์ยืนค้างอยู่กลางห้องตัวอย่างเงียบ ๆ แบบไม่ต้องใช้คำอธิบายใด ๆ เพิ่มเติม ตึก ตึก ตึก! เสียงส้นรองเท้าดัง กึก ๆ ตลอดทางเดินจนถึงหน้าลิฟต์ ก่อนที่ประตูลิฟต์จะเปิดออก และพาเธอลงมาสู่ชั้นล่างของอาคารหรู เมื่อก้าวออกมาด้านหน้าโถงทางเข้า รถ SUV สีดำสนิทที่คุ้นตาก็แล่นเข้ามาจอดเทียบอย่างพอดิบพอดี คนขับรถวัยกลางคนรีบลงจากรถก่อนจะเปิดประตูฝั่งผู้โดยสารพร้อมโค้งให้ “สวัสดีครับคุณหนูสายลม เชิญขึ้นรถได้เลยครับ วันนี้ผมซื้อเกี๊ยวน้ำหมูมาฝากด้วยนะครับ” เขายิ้มพลางชูถุงอาหารในมือ “คุณหนูทานกุ้งไม่ได้ ผมเลยสั่งพิเศษให้ร้านเขาทำเป็นหมูแทน” สายลมตาโตทันทีเมื่อได้ยินคำว่า ‘เกี๊ยวน้ำหมู’ “หูย ขอบคุณมากเลยค่ะลุงชัย~!” เสียงหวานใสดังขึ้นอย่างดีใจ เธอรับถุงอาหารมาไว้ในมือ หอมฟอดเบา ๆ พร้อมขึ้นรถอย่างกระตือรือร้น “เดี๋ยวสายลมเอาไปทานที่คอนโดนะคะ วันนี้วันแรกเลย ตื่นเต้นสุด ๆ เลยอะ!” เธอพูดไป ยิ้มไป แล้วสายตาก็เหม่อมองออกไปนอกกระจกรถ “…แต่ก็แอบเหงานิดนึงนะ ไม่มีปะป๊ากับหม่าม้ามาบ่นให้อ่านหนังสือเหมือนอยู่บ้านเลย” น้ำเสียงสุดท้ายแผ่วลงนิดหนึ่ง ราวกับยอมรับว่าการเติบโต…บางทีมันก็เหงากว่าที่คิด ไม่นาน รถ SUV คันหรูก็มาจอดสนิทที่หน้าอาคารคอนโดสุดหรูใจกลางเมือง สายลมก้าวลงจากรถอย่างมั่นใจ สะพายกระเป๋าใบเล็กข้างตัว ขณะที่มืออีกข้างถือถุงเกี๊ยวน้ำหมูที่ลุงชัยซื้อให้แน่นหนา กลิ่นหอมจาง ๆ ลอยแตะจมูกอยู่ตลอดทาง เมื่อเดินเข้าสู่ล็อบบี้ หญิงสาวก็ตรงไปที่ลิฟต์ทันทีโดยไม่ได้สนใจใครรอบข้าง จนกระทั่ง ติ้ง! ประตูลิฟต์เปิดออก พร้อมเสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากคู่ชายหญิงที่ยืนอยู่ข้างในก่อนหน้าเธอ สายลมก้าวเข้าไปอย่างไม่รีรอ ก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดลงช้า ๆ กลายเป็นความเงียบ…ที่แฝงไปด้วยบรรยากาศอันแปลกประหลาด ข้างกายเธอคือผู้ชายร่างสูงหน้าตาดี แต่งตัวสบาย ๆ ด้วยเสื้อยืดกางเกงยีนส์ราคาแพง ส่วนผู้หญิงที่คล้องแขนเขาอยู่ก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน สวยเฉี่ยว ผมสีส้มประกายทอง ท่าทางเย้ายวนจนดูเหมือนหลุดมาจากปกแมกกาซีน “พี่ครับ…” เสียงทุ้มนุ่มของชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเบา ๆ แต่เจือความอ้อน “คืนนี้ไม่นอนห้องผมเหรอครับ?” “ไม่ได้หรอกจ้ะ~” หญิงสาวตอบพร้อมหัวเราะเสียงใส พลางจิ้มปลายจมูกเขาเบา ๆ อย่างหยอกเย้า “วันนี้พี่ส้มโอมีงานที่คลับน่ะ ไว้จะแวะมาเล่นที่ห้องวันอื่นนะ น้องพอร์ช” “ครับ…ก็ได้ครับ คิดถึงนะครับพี่สาว” น้ำเสียงนั้นทั้งนุ่ม ทั้งละมุน…แต่สำหรับสายลมแล้ว มันชวนขนลุกเกินจะรับไหว เธอเหลือบตามองสองคนนั้นที่ยังจู๋จี๋กันในพื้นที่แคบ ๆ ของลิฟต์ด้วยสีหน้าหงุดหงิดขั้นสุด ทำไมรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าก็ไม่รู้ เธอคิดในใจ ก่อนจะก้มมองเกี๊ยวน้ำในมือตัวเองราวกับพยายามเบี่ยงความสนใจ แต่สุดท้ายก็อดพึมพำเบา ๆ ออกมาไม่ได้ “ตัวโตอย่างกับควาย… ออดอ้อนยังกับเด็กสามขวบ” แม้จะพูดเบา แต่เสียงในลิฟต์เงียบพอให้ลมกระซิบยังได้ยิน สายลมรู้ดี…และตั้งใจให้ได้ยินด้วย ไม่นาน ตัวเลขบนแผงลิฟต์ก็หยุดที่ชั้นเดียวกัน สายตาทั้งสามคู่สบกันเล็กน้อย ก่อนที่ประตูลิฟต์จะเปิดออกช้า ๆ พร้อมกับความรู้สึกบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างคาดไม่ถึง… อีกด้านของพอร์ช วชิรากรณ์ ปัจภักดี คณะวิศวะปี 3 เรียนมหาลัยเอกชนชื่อดัง ได้ยินเสียงกระซิบเบา ๆ ที่เจือหมั่นไส้อย่างไม่พยายามปิดบัง…ดังเข้าหูเขาชัดเจน “ตัวโตอย่างกับควาย… ออดอ้อนยังกับเด็กสามขวบ” พอร์ชเหลือบตามองคนพูดแวบหนึ่ง เด็กผู้หญิงตัวเล็ก หน้าตาไม่แปลกตาเท่าไหร่ แต่สายตาคม ๆ กับน้ำเสียงประชดประชันแบบนั้น…เขาจำได้ว่าไม่เคยเห็นในคณะมาก่อนแน่ ๆ ชายหนุ่มไม่พูดอะไร ไม่โต้กลับ ไม่แม้แต่จะหันไปเถียง เพราะในหัวตอนนั้น เขาไม่ได้ใส่ใจเธอมากนัก เด็กปีหนึ่งเอาอารมณ์เป็นที่ตั้งก็มีถมไป เขาเจอมานับไม่ถ้วน จนกระทั่ง… ติ้ง เสียงลิฟต์ดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อประตูเปิดออกที่ชั้นเดียวกัน เขาเดินจูงพี่ส้มโอออกจากลิฟต์ ทว่าหางตากลับเห็นผู้หญิงตัวเล็กคนนั้น…หยุดยืนอยู่หน้าห้องใกล้ ๆ กัน ห้องเลขนั้น เขาจำได้แม่น เป็นห้องของ ทอฝัน ผู้หญิงที่เขาเคยตามจีบเมื่อสองปีก่อน คนที่เคยให้เขายืมน้ำปลา…ก่อนจะหายตัวไป และไม่เคยกลับมาที่คอนโดนี้อีกเลยตั้งแต่วันนั้น เขาหยุดเท้าโดยไม่รู้ตัว จ้องมองประตูห้องบานนั้นอย่างครุ่นคิด …และเธอ ผู้หญิงตัวเล็กจอมเหน็บแนมนั่น หายเข้าไปในห้องของทอฝันราวกับเป็นเจ้าของ หัวคิ้วของเขาขมวดเข้าหากันโดยอัตโนมัติ ‘ใครวะ…’ ความสงสัยไหลทะลักเข้ามาแบบที่เขาไม่คิดว่าจะรู้สึก มือที่เคยกุมแขนพี่ส้มโออย่างแนบแน่น ค่อย ๆ คลายลง เสียงในหัวมันดังขึ้นเรื่อย ๆ ผู้หญิงคนนั้น…คือใคร แล้วทำไมเธอถึงอยู่ในห้องของคนที่เขาเคยตามหา และทำไมคำพูดเผ็ด ๆ ของเธอ…ถึงยังติดอยู่ในหัวเขาแบบนั้น

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more