เช้าวันรุ่งขึ้น บริเวณหน้าอาคารคณะวิศวะ
รถยนต์คันเดิมจอดเทียบอย่างนุ่มนวลตรงลานจอดรถของคณะ พอร์ชดับเครื่อง หันไปมองหญิงสาวข้าง ๆ ที่แต่งชุดนักศึกษาครบเครื่อง ดูสดใสอย่างประหลาด แม้สายตาจะมีแววกังวลซ่อนอยู่เล็ก ๆ
“ไปกันเถอะพี่ เดี๋ยวหนูขอไปคุยกับพี่ภูผาก่อน พี่นั่งรอที่โรงอาหารนะ”
“แน่ใจนะว่าโอเค?” พอร์ชถาม สีหน้าแม้จะเป็นห่วง แต่พยายามไม่ทำให้เธอรู้สึกกดดัน
“อืม… มันเป็นเรื่องที่หนูต้องทำ”
“โอเคครับ ถ้ามีใครพูดจาไม่ดีใส่ โทรหาพี่ได้เลยนะ” พอร์ชพูดติดตลกแต่แววตาห่วงจริง
สายลมหัวเราะเบา ๆ แล้วเปิดประตูลงจากรถ ก่อนจะปิดประตู เธอก้มลงมาพูดกับเขาเบา ๆ
“หนูเลือกพี่แล้วค่ะ”
เพียงแค่นั้น พอร์ชยิ้มมุมปาก แล้วขับรถไปหาที่จอดใกล้โรงอาหาร
อีกด้าน ลานหน้าคณะ
สายลมเดินมาหยุดที่โต๊ะไม้ใต้ต้นจามจุรีต้นใหญ่ เงาของชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่คนเดียว มือถืออยู่ในมือ เหมือนเขากำลังรอใครบางคน
“พี่ภูผา”
