หลังจากเคลียร์ใจกับภูผาเรียบร้อย พอร์ชก็เดินกลับมาที่โรงอาหารเพื่อมาหาสายลม รอยยิ้มผ่อนคลายขึ้นอย่างเห็นได้ชัด พอเดินเข้ามาใกล้โต๊ะ ก็เห็นสายลมนั่งหน้างง ๆ อยู่กับพิชาและเพื่อนกลุ่มเล็ก ๆ ที่รุมล้อมเต็มโต๊ะ
“พี่พอร์ช!!!” รุ่นน้องปี 1 คนนึงโผล่มาจากข้างหลังโต๊ะแล้วพูดเสียงดัง “จริงด้วยเว้ยย พี่คบกับน้องสายลมจริง ๆ ด้วย! เห็นมั้ยมึง กูบอกแล้วว่าไม่ได้คิดไปเอง!”
สายลมหันไปมองรุ่นน้องอย่างตกใจ “ห๊ะ!? รู้ได้ไงอ่ะ!?”
“เฟซน้องพิชานี่แหละค่า~” รุ่นน้องผู้หญิงอีกคนยิ้มกว้างโชว์โพสต์ล่าสุดในโทรศัพท์ “แคปชั่นนิดเดียว ‘ขอให้โชคดีนะเพื่อนรักกับพี่เบ๊ของเธอ’ คนก็รู้หมดแล้วสิค้าาาาา~”
พิชาตาโตหันไปมองมือถือของตัวเอง “เฮ้ย! ลืมตั้งให้เพื่อนเห็นเท่านั้นอ่ะ!!!”
พอร์ชขำกลั้น “อย่างนี้เขาเรียกว่า…โป๊ะแตก?”
สายลมหุบยิ้มทันที “พี่พอร์ช! แล้วนี่จะทำยังไงดี หนูไม่อยากให้คนอื่นรู้ตอนนี้นะ!”
“เอาน่า อย่างน้อ
