ขณะที่พอร์ชยังยิ้มมุมปากอยู่กับข้อความของยัยแสบ
ทันใดนั้นเอง
~ ครืด ครืด ~
เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พร้อมชื่อ “ปอร์เช่ ” ที่กระพริบอยู่บนหน้าจอ
พอร์ชขมวดคิ้วนิด ๆ ก่อนจะกดรับสาย
“ว่าไง ไอ้ปอร์เช่?”
เสียงปลายสายตะโกนใส่มาแบบไม่ปราณีแก้วหู
“เฮ้ย ไอ้พอร์ช! มึงถามน้องยังว่าได้ไปไหม!? ไอ้เชอร์รี่มันถามกูแล้วเนี่ย!”
“ใครเชอร์รี่?” พอร์ชเลิกคิ้ว
“อ้าว มึงลืมเหรอ ก็เชอร์รี่เพื่อนชมรมเต้นไง! มันบอกจะซื้อบิกินี่รอเลยเว้ย กลัวไม่ทัน!”
ยังไม่ทันขาดคำ
เสียงอีกคนก็ดังแทรกขึ้นจากลำโพงทันที
“ไอ้ปอร์เช่ ให้กูคุยกับไอ้พอร์ชมั่งดิ๊!”
เสียงออกัสชัดเจนราวกับอยู่ข้างหู
พอร์ชกลอกตาแรง
ถอนหายใจใส่ไมค์ก่อนตอบสั้น ๆ
“เออ น้องตอบแล้ว ป๊าอนุมัติให้ใช้เกาะ พรุ่งนี้เอกสารถึงมหาลัยแน่ ๆ ”
“เย้/เย้!!”
เสียงเฮสนั่นลั่นจนพอร์ชต้องรีบยกโทรศัพท์ออกห่างจากหู
หยีตาด้วยความรำคาญปนขำ
“นี่พวกมึงอยู่กันกี่คนวะ?”
