5 นาทีผ่านไป
พอร์ชนั่งเท้าคางมองสายลมกินโจ๊กจนหมดถ้วย
พอเธอวางช้อนลง เขาก็ยื่นแก้วน้ำเกลือแร่ที่เตรียมไว้ไปให้ทันที
“ต่อด้วยอันนี้”
สายลมเบ้หน้าแทบทันที
เธอมองแก้วเกลือแร่สีส้มด้วยสีหน้ารังเกียจขั้นสุด
“ไม่เอาอ่ะ ไม่อร่อย…”
เสียงออดอ้อนแบบเด็กดื้อหลุดออกมาอย่างไม่รู้ตัว
พอร์ชยักคิ้วขึ้น
สายตาแพรวพราวทันที
“อ๋อ งั้นก็ไม่ต้องกิน…”
เขาว่าเสียงเรียบ แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
“ฉันจะโทรหาพี่พายุ บอกว่าเธอป่วยหนักมาก น่าสงสัยว่าท้องเสียขั้นรุนแรง อาจต้องแอดมิท…”
สายลมสะดุ้งเฮือก
ตาเบิกโพลงทันที
“เดี๋ยว! อย่านะ!”
พอร์ชยังไม่หยุด
พูดต่อทั้งที่นิ้วชี้เตรียมจิ้มโทรออก
“แล้วพี่พายุก็จะโทรหาป๊าใต้ฝุ่น…”
“อ๊ะ!! กินก็ได้ ๆ!!”
เสียงร้องยอมแพ้หลุดออกมาทันควัน
สายลมหยิบแก้วเกลือแร่มาจากมือเขา
ทำหน้ามุ่ยเหมือนคนเพิ่งโดนโกง แล้วค่อย ๆ จิบมันลงไปอย่างเสียไม่ได้
พอร์ชมองดูด้วยรอยยิ้มพอ
