หลังจากพิมพ์ข้อความทิ้งไว้
พอร์ช ก็เดินกลับมาที่ห้องของตัวเอง ซึ่งอยู่ห่างจากห้องของสายลมแค่ไม่กี่ก้าว เรียกได้ว่า เกือบจะอยู่ตรงข้ามกันแบบพอดิบพอดี
เขาหยิบผ้าเช็ดตัว เดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำอย่างลวก ๆ ละอองน้ำอุ่น ๆ ทำให้ร่างกายที่หนักอึ้งจากเมื่อคืนเริ่มผ่อนคลายลงบ้าง
“เมื่อคืนแม่ง…เหล้าแรงไปหน่อย”
เขาพึมพำกับตัวเอง ขณะเช็ดผม
พอเปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อย หนุ่มวิศวะปี 3 คนนี้ก็เดินตรงไปที่ห้องครัวขนาดย่อม
หยิบหม้อเล็ก ๆ ขึ้นมา เทน้ำซุปใส่ลงไป แล้วเปิดไฟกลาง
ไม่นานนัก กลิ่นข้าวต้มกึ่งโจ๊กก็ค่อย ๆ ลอยขึ้นมาครอบคลุมทั้งห้อง
เขาใส่หมูสับลงไป ปรุงด้วยซีอิ๊วขาวเล็กน้อย พร้อมไข่ลวกที่ตอกลงไปอย่างแม่นยำ
พอร์ชยืนกอดอก มองโจ๊กที่กำลังเดือดปุด ๆ ด้วยสีหน้าเหมือนเชฟชั้นหนึ่ง
แต่ยังไม่ทันได้ตักใส่ถ้วย ภาพของ “ข้อความ” จากสายลมก็แล่นเข้ามาในหัวอีกครั้ง
“ปวดท้องอ่ะ”
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง
ก่อนจะพ
