เช้าต่อมา
“อื้อ…”
เสียงครางงัวเงียดังขึ้นเบา ๆ ใต้ผ้าห่มผืนหนา
สายลม พลิกตัวตื่นขึ้นมาอย่างมึน ๆ ก่อนจะคว้ามือถือดูเวลา
07:00 น.
“เชี่ย!! ลืมกินเกี๊ยวน้ำ!”
เธอสะดุ้งพรวดลุกขึ้นมานั่ง หน้าตายับยู่ยี่เหมือนขนมจีบโดนเหยียบ
ทันทีที่สติกลับมา หญิงสาวรีบวิ่งไปที่ตู้เย็น เปิดมันออกอย่างตื่นเต้น
“อยู่ ๆๆ ยังอยู่ดี”
เธอหยิบกล่องเกี๊ยวน้ำหมูออกมาด้วยสีหน้าดีใจ
แล้วรีบจัดการเอาเข้าไมโครเวฟ อุ่นไฟแรง ๆ ทันที
“แม่ข้าวฟ่างเคยสอนว่าห้ามกินของค้างคืน…”
เธอพึมพำกับตัวเอง ขณะมองไมโครเวฟหมุนอย่างกระวนกระวาย
“…แต่แม่ไม่เคยกินเกี๊ยวน้ำหมูพิเศษของลุงชัยนี่นา อร่อยจะตาย ไม่เป็นอะไรหรอก!”
ทันใดนั้นเอง
ตี้ง!
เสียง ตี้ง! ดังขึ้นพอดีกับกลิ่นหอมของกระเทียมเจียวลอยอบอวลทั่วห้อง
สายลมหยิบช้อน ตักซุปขึ้นเป่าเบา ๆ แล้วชิมคำแรกด้วยใบหน้าพึงพอใจ
“หื้มมมม… โคตรดี! ลุงชัยนี่แหละ คนเดียวในชีวิตที่รู้ใจหนูจริ
