“เข้าใจที่สุดในโลกเลยครับคุณสายลม”
“งั้น…ไปส่งหนูที่บ้านด้วยค่ะ”
เสียงเธอนิ่ง เรียบ แต่แฝงความไว้ตัวไว้หน่อย ๆ
พอร์ชยิ้มกริ่มขึ้นมาทันที
“ไม่ไปคอนโดพี่ก่อนเหรอ ไหน ๆ ก็เจอกันแล้วนะ หายไปตั้งหลายเดือน…”
“ไม่ค่ะ”
สายลมตอบทันควัน น้ำเสียงชัดเจน
“และ…อย่าได้ใจไปนะคะ หนูยังไม่ได้คืนดีกับพี่ค่ะ”
“คร้าบบบ”
คนตัวสูงลากเสียงยาวอย่างกวน ๆ แต่ก็เปิดประตูฝั่งคนขับให้เธออย่างว่าง่าย
“รับทราบครับคุณผู้โดยสาร จะส่งถึงหน้าบ้านเลย หรือให้จอดหน้ารั้วดีครับ”
ดวงตาคู่สวยเหลือบมองเขาเล็กน้อย
“ส่งถึงหน้าประตูเลยค่ะ แต่ไม่ต้องลงจากรถ”
“โอ้โห…เอาให้ชัด”
เขาหัวเราะเบา ๆ ขณะเดินอ้อมไปขึ้นรถตัวเอง
“ยังดีที่ไม่ให้พี่ขับแล้ววิ่งลงตอนถึงเหมือนตอนไม่มีตังจ่ายค่าแท็กซี่อ่ะ”
“ถ้าพูดมาก เดี๋ยวก็ให้จอดกลางทางเลยนี่แหละ”
สายลมหันมาค้อนให้
“โอ๊ย น่ารักจังเลยเวลาขู่พี่”
เขาบ่นอย่างขำ ๆ แล้วสตาร์ทรถขับออกไป
