ครึ่งชั่วโมงต่อมา
เสียงประตูร้านอาหารเปิดออกพร้อมกับหญิงสาวในชุดเรียบหรูไม่ฉูดฉาด สายลมเดินเข้ามาพร้อมกับสีหน้าที่ดูเรียบเฉย แต่ในใจเต็มไปด้วยความกังวลปะปนกับความรำคาญ
“จองไว้โต๊ะ 12 ค่ะ ชื่อสายลม”
พนักงานพยักหน้าแล้วยิ้มสุภาพก่อนจะพาเธอเดินผ่านโต๊ะเรียงรายไปยังมุมหนึ่งของร้านที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว
สายลมเดินไปพลางเหลียวซ้ายแลขวา เธอหยุดยืนเมื่อถึงโต๊ะหมายเลข 12 เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามยังว่างเปล่า
เธอถอนหายใจหนัก ๆ แล้วทิ้งตัวลงนั่ง
“นี่ก็ถึงเวลาแล้วแท้ ๆ… ยังไม่มาอีก” เธอบ่นพึมพำ ก่อนจะหยิบเมนูขึ้นมาดู
“…ถ้ามาแล้วเป็นตาแก่หัวล้านนะ จะด่าให้ดูเลย มาก็สาย ให้คนอื่นรอ นิสัยไม่ดีเลย!”
ทันใดนั้นเอง เสียงทุ้มติดยียวนก็ดังขึ้นจากข้างหลัง
“ว่าพี่เหรอครับ?”
สายลมสะดุ้ง หันขวับไปอย่างไม่ทันตั้งตัว แล้วถึงกับตาโตอ้าปากค้าง
“เฮ้ย! ทำไมเป็นพี่ได้!”
ชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตพับแขนสีน้ำเงินเข้ม กางเกงส
