ไม่นานพอร์ชก็จัดถ้วยเกี๊ยวน้ำหมูลงบนโต๊ะอาหาร กลิ่นหอมของน้ำซุปที่เพิ่งต้มเสร็จลอยแตะจมูก พร้อมกับไอร้อนที่ยังลอยกรุ่นอยู่
สายลมนั่งกอดอกอยู่ที่โซฟา หันหน้าหนี ทำปากยื่นเล็กน้อยราวกับเด็กงอน
ขณะนั้นพอร์ชหยิบแก้วน้ำเย็นมาเทใส่ให้เรียบร้อย แล้ววางไว้ข้างชามเกี๊ยว
“จะกินไหม” เขาถามเรียบ ๆ น้ำเสียงปนแววเอาใจ
สายลมเหลือบมองเขาจากหางตา แล้วเชิดหน้า “หึ… ครั้งนี้คงจะเทลงขยะอีกใช่มั้ย”
พอร์ชถอนหายใจเบา ๆ “ไม่เทแล้ว มากินสิ เกี๊ยวกำลังร้อน ๆ เลยนะ”
เธอยังคงหันหน้าหนี ไม่พูดอะไร แต่ขาก็ขยับอย่างขัดใจ เดินมานั่งฝั่งตรงข้ามเขาอย่างเสียไม่ได้
ใบหน้ายังงอง้ำไม่เลิก ขณะมือค่อย ๆ เอื้อมไปจับชามเกี๊ยวแล้วลากเข้าหาตัวอย่างแผ่วเบา ราวกับกลัวเจ้าของจะเปลี่ยนใจ
“ฉันไม่ได้เห็นแก่กินนะ บอกไว้ก่อนเลย”
เสียงพูดบ่นอุบ คล้ายจะป้องกันศักดิ์ศรีตัวเองเอาไว้ล่วงหน้า
พอร์ชยิ้มมุมปากเล็ก ๆ มองเธอก่อนจะพูดเบา ๆ “
