สายลมนิ่งไปครู่หนึ่งกับคำถามตรง ๆ ของเขา
หัวใจเธอกำลังเต้นระส่ำอย่างน่าตกใจ
คำว่า “เป็นแฟนได้ไหม… ยัยแสบ”
มันยังคงสะท้อนอยู่ในหัว
เธอกะพริบตาถี่ ๆ ไล่ความรู้สึกที่ล้นเอ่อ แล้วค่อย ๆ เอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่หนักแน่น
“เป็นแฟนก็เป็นก็ได้…”
เธอเบือนหน้าไปอีกทาง แก้มแดงจัด
พอร์ชยิ้มทันที แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไร เธอก็เอ่ยต่อ
“แต่พี่ต้องอธิบายให้เคลียร์นะ”
เสียงของสายลมแม้จะแผ่ว แต่แฝงไปด้วยความจริงจัง
“หนูรู้ว่าการเป็นแฟนกัน ต้องมีความไว้ใจกัน… แต่ก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบหรอก ถ้าแฟนตัวเองยังไปยุ่งกับผู้หญิงที่เคยมีความสัมพันธ์กัน”
เธอหยุดหายใจครู่หนึ่ง แล้วสบตาเขา
“ถ้าพี่รับหนูได้ หนูก็คบ…”
“แต่ถ้าพี่รับไม่ได้ ก็แค่เป็นคนรู้จักกันก็พอค่ะ”
ความเงียบปกคลุมระหว่างพวกเขาชั่วครู่
ก่อนที่รอยยิ้มอ่อนโยนจะกลับมาประดับบนใบหน้าของพอร์ชอีกครั้ง
เขายื่นมือไปลูบหัวเธอเบา ๆ
“พี่รับได้ครับ…”
