เวลา 19:45 น.
เสียงปัดน้ำฝนเสียดสีกระจกหน้ารถเป็นจังหวะ กึก… กึก…
ฝนยังคงเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
พอร์ชเพ่งสายตาไปยังถนนเบื้องหน้า
แสงไฟหน้ารถสะท้อนกับหยดฝนพร่ามัวไปหมด เขาลดความเร็วลงเรื่อย ๆ
“ระวังหน่อยนะพอร์ช ฝนตกหนักเกินไปแล้ววันนี้”
หัวหน้าแผนกเอ่ยเตือน น้ำเสียงเริ่มมีความกังวลแทรกอยู่
“ครับ ผมขับช้าลงแล้ว” พอร์ชตอบโดยไม่ละสายตาจากถนน
พวงมาลัยในมือแน่นขึ้นเพราะแรงดึงของล้อที่ไถลน้อย ๆ บนพื้นเปียก
ซู่ววววววว…
เสียงฝนยังคงกระหน่ำ กลืนเสียงอื่น ๆ ไปเกือบหมด
ทันใดนั้นเอง!
แสงไฟหน้ารถกระบะอีกคันวูบวาบเข้ามาทางเลนฝั่งตรงข้าม มันเหวี่ยงออกจากเส้นทางด้วยความเร็วสูง ล้อหมุนปัดจนเสียงยางบดถนน กรี๊ดดดดดด!
“พอร์ช!!” หัวหน้าร้องเสียงหลง
พอร์ชเบิกตากว้าง! เขาพยายามหักหลบ แต่ไม่ทัน!
ตู้ม!!!
เสียงชนดังสนั่นหวั่นไหว
แรงกระแทกมหาศาลพุ่งเข้ามาอย่างจัง
กระจกหน้ารถแตกกระจาย
