สายลมชะงักมือที่กำลังจะหยิบมะเขือเทศ
“พี่ส้มโอ…” เธอเรียกชื่อเบา ๆ แต่แฝงไว้ด้วยหลากหลายความรู้สึก
อีกฝ่ายยิ้มบาง ๆ สีหน้านุ่มนวลอย่างที่ไม่เคยเห็นในตอนก่อน
“พี่มากับสามีค่ะ เขาไปหาซื้อของฝั่งซุปเปอร์อยู่ เดี๋ยวจะมารับพี่”
สายลมหันไปมองหน้าท้องที่นูนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะหลบตา ไม่ได้ถามอะไรต่อ
“พี่มีเรื่องอยากคุยกับน้องสักหน่อย…พอจะมีเวลานิดนึงไหม”
สายลมนิ่ง
สุดท้ายก็พยักหน้าเล็กน้อย
ทั้งสองคนจึงเดินเลี่ยงออกมาที่มุมสงบข้างโซนผลไม้
กลิ่นมะละกอสุกยังลอยอวลในอากาศ
“พี่อยากขอโทษ ที่ทำให้น้องกับพอร์ชต้องเลิกกัน”
ส้มโอเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ ไม่เร่งเร้า แต่เต็มไปด้วยความสำนึก
สายลมขมวดคิ้ว แต่ยังไม่พูดอะไร
“วันนั้น…ที่โรงพยาบาล พี่ไปฝากครรภ์ แล้วเจอพอร์ชโดยบังเอิญ เขามาถามไถ่ตามปกติ แต่เขาเห็นรอยฟกช้ำบนตัวพี่ ที่ผู้ชายคนเก่าทำไว้…”
ส้มโอก้มหน้าลง สูดลมหายใจเบา ๆ
“พี่ไม่คิด
