ณ คฤหาสน์ตระกูลวรรธนะเดช
เช้าวันนั้น พระอาทิตย์สาดแสงอ่อน ๆ ลงมาท่ามกลางอากาศที่เย็นสบาย และกลิ่นดอกไม้หอมจาง ๆ จากสวนด้านหน้าเรือนใหญ่
ที่โถงรับแขกของคฤหาสน์ตระกูลวรรธนะเดช ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้อย่างเรียบร้อย พื้นไม้สะอาดสะท้อนเงา พวงมาลัยบูชาพระจัดวางไว้อย่างบรรจง โต๊ะของหวานและผลไม้ตั้งเรียงราย ส่วนตรงกลางห้องมี โต๊ะไม้สักแกะลายดอกไม้ล้อมรอบด้วยเบาะนั่งพื้น พร้อมชุดน้ำชาไทยในถ้วยลายคราม
ข้าวฟ่างยืนประคองมือสายลมอยู่หน้าห้อง
“ตื่นเต้นมั้ยลูก?”
“ไม่ค่ะมี้… อะ เอาจริง ๆ ก็มีนิดหน่อย”
เธอยิ้มเขิน ขณะหลบสายตาแม่ตัวเอง
“วันนี้ลูกสวยมากเลยนะ”
ข้าวฟ่างยกมือจับแก้มลูกสาวเบา ๆ
“ขอบคุณค่ะมี้” สายลมยิ้มบาง ริมฝีปากแต้มลิปสีชมพูอ่อน ๆ ดูเรียบร้อยต่างจากความแก่นในยามปกติ
บรืนน เอี๊ยดด!
เสียงรถหรูแล่นเข้ามาที่หน้าบ้าน พนักงานต้อนรับรีบเดินไปเปิดประตู
คุณหญิงอรไพลินและคุณพฤทธิ์ ปัจภักดี พ
