เมื่อรถจอดสนิทที่หน้าโรงพยาบาลเอกพล
ส้มโอไม่รอให้เครื่องยนต์ดับด้วยซ้ำ
เธอเปิดประตูรถแล้ววิ่งพรวดออกไป
รองเท้าส้นสูงแทบหลุดจากเท้า แต่เธอไม่สนใจ
“แม่! แม่อยู่ไหน…”
เสียงแผ่วแตกของเธอดังลอดออกมาจากโถงทางเดิน
พอร์ชรีบดับเครื่อง วิ่งตามไปติด ๆ
หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่ใช่เพราะความรัก แต่เพราะความกลัว
กลัวว่า…สายเกินไป
เมื่อทั้งสองคนมาถึงหน้าห้อง ICU
พยาบาลที่อยู่หน้าห้องเงยหน้ามองพวกเขา แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“รอสักครู่นะคะ หมอกำลังออกมา”
ยังไม่ถึงนาที
ประตูห้องไอซียูก็เปิดออก
แพทย์หนุ่มในชุดกาวน์เดินออกมา พร้อมด้วยสีหน้าหนักใจ
“ญาติคนไข้…ของคุณชลนี ใช่ไหมครับ?”
ส้มโอยกมือขึ้นอย่างรวดเร็ว น้ำตาไหลไม่หยุด “ฉันค่ะ…ฉันลูกสาวเธอ”
คุณหมอสูดหายใจเล็กน้อย ก่อนเอ่ยช้า ๆ
“เสียใจด้วยครับ คนไข้เสียชีวิตแล้ว เมื่อไม่กี่นาทีก่อน…”
โลกทั้งใบของส้มโอหยุดหมุนทันที
เธอทรุดตัวลง
