อีกด้านหนึ่งของพอร์ช
เขาขับรถออกไปด้วยอารมณ์ขุ่น ๆ หลังจากจอดรถให้สายลมลงไปด้วยตัวเอง
“พูดแบบนั้นใส่กันได้ไงวะ…”
พอร์ชพึมพำกับตัวเองในรถ มือทั้งสองจับพวงมาลัยแน่น สายตาเหม่อมองถนนเบื้องหน้า
เขาไม่ได้ตั้งใจจะพาเธอไปรับพี่ส้มโอจริง ๆ หรอก
ที่พูดแบบนั้น ก็แค่อยากจะดูปฏิกิริยา อยากดัดนิสัยยัยแสบ
ให้รู้ว่าคำพูดแรง ๆ มันบาดใจคนฟังแค่ไหน
แต่พอเสียงของเธอสั่นตอนตะโกนไล่
พอเห็นน้ำตารื้นในแววตาคู่นั้น…
“แม่งเอ๊ย” เขาสบถออกมา ก่อนหมุนพวงมาลัยกลับรถ
เขาเหยียบคันเร่งเร่งเครื่องเร็วขึ้น ใจร้อนราวกับกำลังไล่ตามบางอย่างที่กำลังจะหลุดมือ
“ยัยแสบ เดี๋ยวก็รู้…น่าจะคิดได้แล้วแหละ” เขาคิดในใจ
จะกลับไปลากขึ้นรถใหม่ จะบอกให้รู้เลยว่า ไม่ต้องทำหน้าน้อยใจ
เพราะเขาก็ไม่ได้ใจดีขนาดนั้น
เพราะเขา…ก็ไม่ควรจะใจอ่อนอีก
แต่เมื่อรถจอดเทียบตรงจุดที่ปล่อยสายลมลงเมื่อไม่กี่สิบนาทีก่อน…
เธอหายไปแล้ว
พอร์ชเบิกต
