เมื่อประตูลิฟต์เลื่อนเปิด สายลมก็ก้าวออกมาด้วยท่าทางมั่นใจปนตื่นเต้นเล็กน้อย
และไม่ต้องมองหาให้วุ่น เพราะพิชายืนรออยู่ตรงหน้าแล้ว
หญิงสาวในชุดเสื้อยืดสีฟ้าอ่อนกับกางเกงยีนส์ขาสั้น รองเท้าผ้าใบสีขาว
เธอผมยาวประบ่า ดวงตากลมใสมีแววขี้เล่นอย่างเห็นได้ชัด
ตัวจริงน่ารักกว่ารูปโปรไฟล์ในแชทเสียอีก
“สายลมใช่ไหม~” พิชายิ้มกว้าง
“ใช่! พิชา?”
“ใช่เลย~ ว้าว ตัวเล็กกว่าที่คิดอีกนะ วันนั้นเห็นแต่ไกล ตอนปฐมนิเทศน่ะ มองไม่ชัดเลย”
สายลมหัวเราะเบา ๆ
“ก็ตัวเท่าเด็กประถมนี่นา”
“อะแฮ่ม” พิชากระแอมหนึ่งที แล้วยื่นมือมาหา
“แนะนำตัวอย่างเป็นทางการเลยแล้วกัน ฉันพิชา พิชานันท์ หรือจะเรียกพิชาก็ได้ วิศวะปี 1 สาขาเดียวกับสายลมเลยนะ วันนี้ฉันจะพาเดินสำรวจเมืองเอง! ตามสไตล์เด็กทุนผู้เชี่ยวชาญการขึ้นรถเมล์!”
สายลมหัวเราะออกมาอีกครั้ง
หญิงสาวรู้สึกเหมือนกำลังเจอคนที่มีพลังบวกเปล่งประกายอยู่ตรงหน้า
“เคยขึ้นรถ
