เมื่อซื้อของเสร็จ พิชาก็พาสายลมมายังบีทีเอสแทนการนั่งรถเมล์
ตึก ตึก ตึก!
เสียงฝีเท้าของผู้คนขวักไขว่ เสียงประกาศจากลำโพงของสถานีบีทีเอสดังขึ้นเป็นระยะ ผู้คนยืนต่อแถวกันอย่างเป็นระเบียบตรงจุดรอรถ แต่สายลมกลับหมุนตัวสามรอบยังไม่รู้ว่าต้องไปทางไหน
“พิชา…ต้องไปฝั่งไหนนะ?”
หญิงสาวตัวเล็กถามพลางชี้ไปที่บันไดเลื่อนสองฝั่ง ข้างหนึ่งขึ้น ข้างหนึ่งลง
“ตามฉันมา! ถ้าขึ้นผิดนะ…ไปอีกโลกเลยนะจ๊ะคุณหนู~”
พิชาหัวเราะเบา ๆ แล้วคว้าข้อมือสายลมเบา ๆ ลากพาไปทางขวา
สายลมเกาหัวแกรก ๆ
“โอ้ยยย ฉันเหมือนคนบ้านนอกเข้ากรุงเลยใช่ไหมเนี่ย ฮ่า ๆ ๆ”
“นิดนึงงง”
พิชาตอบอย่างอารมณ์ดี ทั้งคู่ยืนอยู่บนบันไดเลื่อนที่เคลื่อนตัวขึ้นไปอย่างช้า ๆ
สายลมหันซ้ายหันขวาอย่างตื่นตาตื่นใจ มองเห็นท้องฟ้ายามเย็นไล่เฉดสีส้มอ่อนเหนือทางรถไฟฟ้า
“พิชา…วันนี้ฉันสนุกมากเลยนะ”
สายลมหันมาบอกเสียงเบา ดวงตาเธอเปล่งประกายระยิบเหมือนเด็กท
