นักรบนั่งมองใบหน้าหวานที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงปากซีดขาวไร้เลือดข้างกายมีสายน้ำเกลือและสายให้เลือดแขวนอยู่ ถ้าม่านมุกเป็นมากกว่านี้เขาคงจะรู้สึกผิดมากแน่ๆ เขาตกใจมากเมื่อเห็นเลือดไหลออกมาจากหัวของม่านมุกจำนวนมาก ถึงเขาจะเคยจับปืนยิงคนมาก็หลายครั้งเห็นเลือดมาจนนับครั้งไม่ถ้วนแต่พอมาเจออย่างนี้เขากลับไปไม่เป็นเหมือนกัน
"อื้อ!!อึกก"
"ม่านมุก!!" นักรบรีบลุกยืนขึ้นเมื่อเห็นม่านมุกเริ่มขยับตัวและลืมตาตื่นขึ้นมา
"อื้อ!ที่ไหนเนี่ย!" ม่านมุกยกมือขึ้นกุมขมับลูบที่แผลตัวเองเบาๆ
"เธอเป็นยังไงบ้าง" นักรบถามด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใย
"นี่ฉันอยู่ที่ไหน?"
"โรงพยาบาล ตอนนี้เธออยู่โรงพยาบาล"
"อื้อ...ปวดหัวจัง"
"อย่าเพิ่งขยับมากนะ เดี๋ยวฉันไปตามหมอมาตรวจให้"
"ไม่ต้อง! พยุงฉันให้ลุกก็พอละ"
"อืมๆ ก็ได้" นักรบใช้แขนประคองหลังของม่านมุกให้ลุกขึ้นนั่งแล้วปรับเตียงนอนให้ตั้งขึ้นมากพอสำหรับให้เธอได้นั่งพิง
"ข
