3วันต่อมา
หมออนุญาตให้ม่านมุกกลับมาที่บ้านได้แล้วเพราะเธอไม่มีอาการแทรกซ้อนอะไร ร่างกายเธอก็แข็งแรงปกติดีทุกอย่างแล้ว แผลที่หัวก็เริ่มหายบ้างบางส่วนแล้ว
นักรบคอยดูแลม่านมุกอยู่ไม่ห่าง คอยช่วยเหลือและหยิบจับสิ่งของที่ม่านมุกต้องการ อาหารและของกินทุกอย่างของม่านมุกเขาเป็นคนจัดการเองทุกอย่าง ลูกของเขาจะต้องได้กินอาหารที่มีประโยชน์มากที่สุด
"อยากไปไหนมั้ย อยากกินอะไรมั้ย" เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
"ไม่ไป ไม่หิวด้วย" ม่านมุกพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจสักเท่าไรเมื่อถูกเซ้าซี้เช่นนี้
"แล้วเธออยากได้อะไรไหมฉันจะออกไปซื้อให้"
"อยากออกไปจากที่นี่ให้ฉันได้ไหมล่ะ"
"ฉันบอกเธอไปแล้วไงว่าฉันปล่อยเธอไปแน่นอน แต่ฉันขอเวลาแค่ 9 เดือน 9 เดือนเท่านั้น! แล้วฉันจะปล่อยเธอไปทันที"
"...."
"พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปฝากครรภ์นะเตรียมตัวให้พร้อมด้วย"
"....ค่ะ!!...." ม่านมุกตอบเสียงห้วนพร้อมกับเบือน
