ม่านมุกลืมตาขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวอย่างหนัก เธอกระพริบตาถี่ๆเพื่อให้ม่านตาปรับเข้ากับแสงไฟที่เปิดอยู่ ก่อนจะหันมองไปรอบๆด้วยความสงสัย
"ที่ไหนเนี่ย!!" ยิ่งมองเธอยิ่งมึนงง เหมือนสมองมันอื้ออึงไม่ทำงานไปชั่วขณะ
"คุณม่านมุกฟื้นแล้ว!" เสียงแหลมดังมาจากข้างเตียงของม่านมุกเธอหันไปมองที เจ้าของต้นเสียงนั้นเป็นแม่บ้านที่ดูแลเธอและพาเธอมายังโรงพยาบาล
"นี่ฉันอยู่โรงพยาบาลหรือเนี่ย" ม่านมุกพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ที่เธอรับรู้ว่าตัวเธอนั้นอยู่โรงพยาบาลเพราะสายตาดันเหลือบไปเห็นสัญลักษณ์ของโรงพยาบาลติดอยู่ที่ผ้าห่มที่เธอห่มอยู่
"ใช่ค่ะ คุณม่านมุกอยู่โรงพยาบาล คุณม่านมุกช็อคหมดสติอยู่ในห้องน้ำดิฉันเลยให้การ์ดพามาโรงพยาบาลค่ะ" แม่บ้านตอบ
"ขอบคุณนะคะ" เธอกล่าวขอบคุณพร้อมกับส่งยิ้มจางๆให้แม่บ้าน
"คุณม่านมุกเป็นยังไงบ้างคะ" แม่บ้านถามพร้อมกับสีหน้าที่เป็นห่วง
"อื้ม...ฉันดีขึ้นแล้ว...ขอบคุณอีกครั้งนะ
