เวลาผ่านไปจนกระทั่งเย็น
กุก ๆ กึก ๆ
ในขณะที่ม่านมุกกำลังยืนมองสิ่งแวดล้อมภายนอกอยู่ก็มีเสียงเหมือนมีคนกำลังไขกุญแจเข้ามาในห้องของม่านมุก เธอรีบกลับมานั่งที่เตียงเหมือนเดิมทันที และเจ้าของที่ทำให้เกิดเสียงนั้นก็เดินเข้ามา
"ดิฉันเอาอาหารมาเสิร์ฟค่ะคุณม่านมุก"
"..." ม่านมุกถอนหายใจออกมาอย่างแรงเมื่อคนที่เข้ามาไม่ใช่นักรบ แต่เป็นแม่บ้านที่คอยดูแลเธอ
"คุณม่านมุกต้องการอะไรอีกหรือเปล่าคะดิฉันจะไปเอามาให้" แม่บ้านพูด
"ไม่ล่ะ ฉันขอออกไปด้านนอกไม่ได้หรอ ฉันไม่อยากถูกขังอยู่แบบนี้" ม่านมุกพูดกับแม่บ้านพร้อมกับมองหน้าด้วยสายตาที่อ้อนวอน เธอมองหน้าม่านมุกอย่างหนักใจ
"คือว่า...." เสียงอึมอำไร้คำตอบแน่ชัด แต่ม่านมุกรู้คำตอบนี้ดี ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งของนักรบเพราะรู้ว่านักรบเป็นคนที่พูดจริงทำจริง
"อืม...ฉันรู้แล้วล่ะ" ม่านมุกพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง
"ขอโทษคุณม่านมุกด้วยนะคะ แต่ดิฉันขัดคำสั่งข
