เช้าวันต่อมา
นักรบกลับมาที่บ้านก็ปาไปตี3กว่าแล้ว เขาเลยไม่อยากจะกวนม่านมุกจึงปล่อยให้เธอนอนอยู่ในห้องคนเดียว ส่วนเขาก็กลับไปนอนที่ห้องของตัวเองสายๆก็ลงมาที่ด้ายล่างตามปกติ
"ม่านมุกยังไม่ตื่นอีกเหรอ" เขาเอ่ยถามแม่บ้านที่กำลังจัดเตรียมอาหารอยู่
"ยังค่ะคุณนักรบ เมื่อคืนคงจะนอนดึก"
"นอนดึก?"
"ใช่ค่ะ เมื่อคืนดิฉันเห็นคุณม่านมุกโวยวายเสียงดังอยู่ในห้องเลยขึ้นไปดูเธอคงจะฝันร้ายน่ะค่ะ นั่งร้องไห้ตัวสั่นเลย"
"...." สิ้นสุดคำพูดของแม่บ้านนักรบก็รีบขึ้นไปบนห้องของม่านมุกทันที
มือหยาบค่อยๆบิดลูกบิดประตูแล้วก้าวเดินเข้าไปอย่างเชื่องช้า เขานั่งลงบนเตียงข้างๆม่านมุก เธอยังหลับสนิทอยู่เลยใบหน้าของเธอยังคงมีคราบน้ำตาแห้งติดอยู่ตามใบหน้า
"เฮือกก!!....." ม่านมุกตกใจอย่างไรเมื่อเห็นนักรบนั่งอยู่ข้างๆเธอ เธอดีดตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะถอยนี้นักรบไปอยู่ที่หัวเตียง
"เป็นอะไร?" นักรบเอ่ยถามเห็นท่
