“นี่คุณ ออกไปเลยนะ จะมานอนในห้องฉันแบบนี้ไม่ได้นะ”
เธอยืนเท้าสะเอวพูดกับเขา แต่ชายหนุ่มไม่ได้สนใจ ยังนอนหลับตานิ่งเช่นเดิม
“คุณ! ฉันบอกให้ออกไปไง”
เธอกระตุกมือของเขาดึงให้เขาลุกขึ้น แต่มันแทบไม่ขยับเลยสักนิด
“ว้าย! อุ๊ย!”
เธอดึงมือของเขาอีกหลายครั้งก่อนที่ร่างน้อยจะโดนกระตุกลงไปทาบทับบนร่างสูงเพรียวแข็งแรง
พลวัฒน์กอดร่างน้อยที่ทาบทับลงมาหา เธอตกใจพยายามตะกายร่างหนี แต่เขาไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
“นี่ปล่อยนะ”
“คุณกระโจนลงมาทับบนร่างผมเองนะ”
“ฉันเปล่านะ”
เธอเถียงเขาคอเป็นเอ็น และนอนเถียงเขาอยู่แบบนั้นเพราะขยับหนีไปไหนไม่ได้
“ผมเหนื่อยจังขับรถมาทั้งวัน ขอนอนก่อนนะ”
“คุณก็นอนไปสิคะ มากอดฉันเอาไว้ทำไม”
“อย่าขยับสิ ขยับมากๆ ไอ้นั่นมันตื่นนะ”
เขางึมงำพูดชิดใบหูของเธอ หญิงสาวชะงักเมื่อสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่เสียดสีอยู่กับหน้าท้องของเธอ บัวบุษบาถึงกับหน้าแดงไม่กล้าขยับ
“ผมไม่ทำอะไรบ
