“อย่ามาพูดพล่อยๆ นะ คุณเป็นเพื่อนรักของเต้ ทำไมถึงได้พูดแบบนี้กับฉัน”
“ผมรักคุณมานานแล้ว นานกว่าได้เต้อีก แต่คุณก็มองแต่มัน”
“คุณ...”
เธอครางอย่างตกใจกับประโยคของเขา มันดูจริงจังจนเธอใจสั่น
“แล้วตอนนี้คุณเป็นเมียผมแล้ว จะให้ผมปล่อยคุณไปอย่างนั้นเหรอ ไม่มีทางเสียหรอก”
“คุณบอกว่าจะไม่บังคับพาฉันไปหาหมอ ทำให้ได้อย่างพูดแล้วกัน”
เธอพูดขึ้นไม่กล้าสบตาเขา เพราะสายตาของเขาดูจริงใจเหลือเกิน
“ผมไม่บังคับคุณพาไปหาหมอ แต่ถ้าคุณไม่เป็น เราก็ทำอย่างอื่นกัน”
เขาซุกใบหน้าเข้าหาซอกคอหอมกรุ่น เธอผวาดันใบหน้าของเขาออก
“ฉันยอมไปก็ได้”
พลวัฒน์ชะงักยกยิ้มที่มุมปาก แต่พอเงยหน้าขึ้น เขาก็ทำหน้าดุขรึมใส่เธอ
บัวบุษบาค้อนให้ชายหนุ่ม เธอรีบตะกายไปอีกด้านเพื่อไปแต่งตัว
“เอ๊ะ! คุณจะยืนมองฉันทำไมนี่ ฉันจะแต่งตัว”
เธอเหวใส่ พลวัฒน์ยักไหล่ ก่อนจะเดินออกไป บัวบุษบาค้อนคนหน้าด้านหน้ามึน รีบแต่งตัวและต้องยอม
