“หุบปากสักทีเถอะ รำคาญฉิบ” เตชินท์เดินหนีเข้าบ้าน
“พี่ไปช่วยหาโทรศัพท์กับกระเป๋าตังค์ของรุ้งหน่อย”
“เหอะ! ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วย”
เขายักไหล่ยียวนกวนประสาท พราวรุ้งเม้มปากเข้าหากันด้วยความโมโหไม่ได้ดั่งใจ
“งั้นรุ้งไปหาเอง”
“เชิญตามสบาย แต่เดินไปนะ ห้ามเอาของอะไรที่ไม่ใช่ของของเธอออกไปจากบ้านหลังนี้”
พราวรุ้งสะบัดหน้าพรืด ก่อนจะเดินกลับไปยังไร่กาแฟของเขา ระยะทางหลายกิโลทำให้เธอต้องปาดเหงื่อด้วยความเหนื่อย
แถมระหว่างทางไม่มีรถสักคันขับผ่านให้เธออาศัยพาไปส่งยังไร่เลย
พราวรุ้งปาดเหงื่อท่วมใบหน้า เธอเดินมาถึงไร่กาแฟเอาเกือบมืด แล้วเธอจะหาเจอได้ยังไง มันกำลังจะมืดขนาดนี้ มองไปรอบกายก็เริ่มหวาดกลัว เพราะไม่มีมนุษย์เลยสักคน มีแค่เธอนี่แหละที่มายืนงงๆ อยู่ที่ในไร่กาแฟ
เพราะความโมโหแท้ๆ ทำให้เธอเดินมาจนถึงที่นี่ แล้วจะกลับยังไงกันล่ะ ความมืดเริ่มโรยตัวเข้ามารอบกาย เธอเริ่มผวาเพราะเสียงหมาห
