3. ไม่ชอบของฟรี
1345 คำ
โรงพยาบาลชื่อดัง_
"ส่งตรงนี้ก็พอค่ะ เดี๋ยวณิเดินเข้าไปเองน่าจะดีกว่า" ณิชาเอ่ยอย่างลำบากใจ เมื่อไตรภูมิขับรถมาส่งถึงโรงพยาบาล แบบที่ไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นัก
"ไม่คิดว่าพี่อยากจะเข้าไปเยี่ยมพ่อตาหน่อยเหรอ?" เขาเลือกจะจับพวงมาลัยรถเลี้ยวเข้าไปในลานจอด แล้วเบี่ยงตัวมาคว้าเอาเสื้อเชิ้ตตัวใหม่สวมใส่ แทนตัวเมื่อกี้ที่เร่งรีบหยิบออกก่อนมา
"พี่ไตรต้องการอะไรอีก?"
"พี่จะเข้าไปดูอาการพ่อเธอต่างหาก ไม่ได้แคร์ไอเรื่องงานแต่งงานสักหน่อยอย่าเข้าใจผิด" น้ำเสียงเข้มบอก เหลือบมองสภาพคนอวดเก่งที่ยังสะบักสะบอมอยู่
"แต่ณิว่าไม่ใช่ พี่ไตรต้องการเอาชนะตรีต่างหาก ทั้งที่ตรีดีกับณิทุกอย่างด้วยซ้ำ" เธออดไม่ได้ที่จะพูดบอกออกไป ตลอดเวลาที่เจอเขาไม่มีครั้งไหนที่จะสนใจ แต่กับเป็นตรีคอยชวนคุยชวนเล่น ทำให้เธอมีเพื่อนสนิทอีกคนเวลาที่ต้องเดินไปทางเจอครอบครัวว่าที่เจ้าบ่าว
ส่วนสัญญาเรื่องการแต่งงานทุกคนก็เพิ่งรู้ได้ไม่นานนี้ ในช่วงที่บิดาเธอเพิ่งล้มป่วย แล้วทางพ่อของไตรภูมิเลือกตกลงกัน เพื่อจะยื้อธุรกิจและช่วยเหลือเรื่องค่าใช้จ่ายในโรงพยาบาลทางบ้านเธอ
"มันก็เหมือนกับเธอไหม แต่งงานเพื่อผลประโยชน์ส่วนพี่เองก็แค่เอาชนะ"
"ฟังดูเลวดีจังนะคะ!"
"นอกจากทะเบียนสมรสแล้วพี่ยังให้เธอได้มากกว่าที่คิดอีก แล้วถ้ายังทำให้พี่โมโหต่อ...อยากรู้ไหมว่าครอบครัวเธอจะเป็นยังไงณิชา" มือหนาล็อคบีบคางมนมาจ้องสบตา ต่อให้จะเห็นดวงตาคู่กลมสวยสั่นระริกเพราะความกลัวและเสียใจ เขาก็ไม่ได้รู้สึกหวั่นไหวสักนิดเดียว
"ปล่อย!" มือบางยกขึ้นจิกเข้าหลังมือหนา เธอเองแสนจะรังเกียจในการกระทำของเขาเต็มทน ไม่รู้ว่าหลังแต่งงานจะเป็นยังไงบ้าง อาจจะแยกย้ายกันอยู่ไม่ก็ตัวใครตัวมัน ดีกว่าต้องมาทนเจอหน้ากันอีก
"หึ...แค่คำขู่มันไม่ได้ทำให้พี่กลัวหรอกนะ"
"งั้นเหรอคะ?" ใบหน้าสวยค่อยๆ ขยับไปใกล้กับสันจมูกโด่ง ได้สบตาคู่คมกริบเสมือนสะกดความเป็นตัวเองของเธอเอาไว้ได้
"คิดจะยั่ว?"
"แต่พี่ไตรก็เสียท่าขึ้นเตียงกับณิไปแล้วนิ เรื่องแค่นี้ยังว่าณิไม่กล้าทำอีกเหรอ" มันเอ่อคลอรอบเบ้าตากลม แสร้งขยับไปจะแนบจูบนปากหยักที่เพิ่งบดขยี้ทั่วเรือนร่างเธอไม่หยุด
"ถึงว่าไอตรีหลงหนักหลงหนา" มือหนาสะบัดคางมนทิ้ง เลือกจะไปคว้าโทรศัพท์มือถือแล้วก้าวเท้าลงจากรถก่อนเอง
"ให้ตายสิ! เลวกว่าที่คิดไว้เยอะเลย"
ก็อก~ ก็อก~
"มาแล้วเหรอลูก ไหนบอกว่าจะมาคนเดียวไม่บอกแม่ก่อนจะชวนเจ้าบ่าวเรามาด้วย" ผู้เป็นแม่รีบเดินมาต้อนรับ ในตอนที่เห็นลูกสาวมาพร้อมไตรภูมิ อัยการหนุ่มไฟแรงที่สามีที่อยากได้เป็นลูกเขย มาช่วยณิชาดูแลธุรกิจต่อยามที่ท่านเริ่มทำงานไม่ไหวแล้ว
"สวัสดีครับ" ไตรภูมิบอกผ่านท่าทีสุขุม ถึงจะเดินไปข้างเตียงคนป่วยนอนอิดออดตามโรคที่เผชิญอยู่
"คือณิไปคุยธุระกับพี่ไตรมาค่ะ เขาเลยขับรถมาส่ง" เธอก็ไม่กล้าจะเอ่ยอะไรมาก กลัวส่งผลต่อจิตใจบุพการี
"งั้นเหรอ อยู่ทานข้าวเย็นที่นี่ด้วยกันไหมล่ะลูก แม่ให้แม่บ้านทำอาหารมาเต็มเลยนะ"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่ไตรจะไปทำงานต่อพอดี" ณิชาส่งซิกบังคับทางร่างสูงรวดเร็ว
"แต่งานพี่ไม่ได้สำคัญอะไร เดี๋ยวอยู่ทานข้าวเย็นที่นี่ได้ครับ" เขาเลือกจะหันบอกทางมารดาว่าที่เจ้าสาว คงจะคิดว่าสามารถควบคุมเขาได้เลยกล้าออกตัวแทนก่อน
"แต่พี่ไตรเพิ่งบอกณิเอง..."
"ไม่เป็นไรพี่ไม่รีบ" ร่างสูงดึงเอาร่างอรชรนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียงคนป่วย
"คุณพ่อเราเพิ่งจะกินยานอนหลับไปนะ เห็นบอกไว้ว่าถ้าณิไปเลือกชุดแต่งงานแล้ว อย่าลืมถ่ายรูปมาให้ดูด้วยนะ สงสัยจะตื่นเต้นแทนลูกสาวไปก่อนแล้ว" ไข่มุกนำน้ำดื่มมาให้ทางไตรภูมิ
"ณิว่าเราเลื่อนงานแต่งออกไปก่อนก็ได้ค่ะ คุณพ่อยังไม่หายดีเลยจะได้ไม่ต้องรีบ ไหนๆ พี่ไตรกับณิก็จดทะเบียนสมรสกันแล้ว" เธอเห็นร่างสูงไปนั่งตรงโซฟา เลยเลือกจะที่บอกบุพการีให้ช่วยออกความเห็น ไหนจะสภาพครอบครัวของว่าที่เจ้าบ่าวก็ยังทะเลาะกันหนัก ทำให้เธอเริ่มกังวลไปด้วย
"ทำไมบอกอย่างนั้นล่ะลูก พอพ่อรู้ว่าณิจะแต่งงานก็ดีขึ้นเยอะกว่าเก่ามากๆ เลยนะ ขืนรู้ว่าไม่ได้งานแต่งคงจะเศร้าน่าดู"
"แต่หลังแต่งงานณิมาอยู่ที่บ้านเราเหมือนเดิมนะ รอกลัวคุณพ่อจะเหงา"
"ไม่เหงาหรอกลูก แต่งกันไปแล้วเดี๋ยวก็มีหลาน ทีนี้ล่ะคงจะไม่พักแล้ว" ท่านยิ่งเอ่ยอย่างมีความสุข ทั้งยังหันไปยิ้มทางลูกเขย
"จริงสิ...ณิลืมไปเลย งั้นเดี๋ยวณิมานะคะ" ร่างอรชรรีบลุกขึ้นพรวดพร้อมกระเป๋าสะพาย ดึงให้คนตัวสูงหันมอง
"จะไปไหนล่ะลูกรีบอะไรขนาดนั้น"
"ณิลืมว่าต้องเข้าบริษัท ไปจัดการเรื่องเช็คส่งสำนักงานค่ะ สงสัยมัวแต่คิดเรื่องอื่นจนลืมงานไปเลย" เธอรีบโผกอดมารดาก่อน คงจะทำงานช่วงเย็นเสร็จถึงจะได้กลับมาอีกรอบนึง
"งั้นเหรอเสียดายจังเลยล่ะลูก แล้วจะแวะมาหาแม่อีกไหม?"
"น่าจะงานเสร็จนะคะ ไม่งั้นถ้าดึกก็คงต้องเข้านอนบ้านก่อน"
"งั้นเดี๋ยวผมกลับก่อนละครับ" เขาไม่ลืมจะเคารพทางผู้ใหญ่ แล้วหยิบเอากุญแจรถยนต์คันหรูที่วางข้างตัวขึ้นมา
"จ้ะ ฝากน้องด้วยนะลูก"
ตึก ตึก ตึก
"ขึ้นรถซะสิ" น้ำเสียงเข้มเอ่ยสั่ง ยามที่เดินกลับมายังรถยนต์คันหรู เขาก็ไม่น่าจะอาสามาส่งเธอตั้งแต่แรก เลยต้องกลายเป็นคนขับรถให้เอง
"ณิลืมซื้อยา พี่ไตรรอในรถก่อน" เธอเลือกจะหยิบเอาแว่นตาสีดำในกระเป๋าสะพายมาสวมอำพราง ถึงจะเดินมุ่งไปร้านขายยา กลัวว่าจะมีข่าวหลุดออกไปก่อนที่งานวิวาห์จะเริ่มขึ้น
จนเวลาไม่นานเธอก็ยาตามที่ต้องการแล้ว เลยเดินวนกลับมาขึ้นรถยนต์ที่คนขับนั่งรออยู่
"เอาเงินไป พี่ไม่ชอบได้ของใครฟรีๆ " ฝ่ายคนบอกหยิบธนบัตรใบสีเทายัดใส่มือบาง เขารู้ดีว่ายาที่เธอแวะซื้อมาคือสิ่งใด แล้วก็คาดไม่ผิดณิชาเลือกกินต่อหน้าเขาเลย
"ฟังดูดีจัง"
"ทำไม?"
"ณิว่าณิวนไปเอารถของตัวเองน่าง่ายกว่านะคะ ไหนๆ ก็ต้องไปทำงานอีก ขืนให้พี่ไตรขับรถอย่างนี้คงลำบากแย่" หน้าสวยเบี่ยงมองไปทางนอกหน้าต่างรถยนต์ ดูบรรยากาศข้างนอกค่อนข้างวุ่นวาย กับแสงแดดจัดยามบ่ายร้อนระอุ
"เดี๋ยวให้คนเอารถไปส่งที่บริษัท"
"เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ"
"ส่วนเรื่องงานแต่งงานพี่จะไม่เลื่อนหรอกนะ อยากเห็นคนขาดใจตายซะด้วยสิ" น้ำเสียงเยือกเย็นบอก เวลาที่เขาขับรถมาอยู่หน้าบริษัทของณิชา แล้วพบว่าตรียืนอยู่ข้างรถยนต์ที่ว่าที่เจ้าสาวใช้งานประจำ
"พี่ไตรต้องการอะไรกันแน่?" ดวงตาคู่สวยเบิกโพลงกว้าง คนตรงหน้าช่างแสนดีผิดกับคนใจร้ายที่กำลังขึ้นชื่อว่าเป็นสามีแล้ว
"อะไรก็ได้ที่พี่ต้องชนะ"
.............................
- ผู้เขียน
