ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด~
เสียงสัญญาณเครื่องมือแพทย์ดังขึ้นช่วงกลางดึก ปลุกให้คนตัวสูงที่งีบนอนอยู่ข้างๆ สะดุ้งตื่นขึ้นมา พบว่าใบหน้าลืมตามาแล้ว คราวนี้ดูเหมือนว่าเธอกำลังทำความเข้าใจอะไรบางอย่างกับรอบข้างตัว
"ณิ...ตื่นมาแล้วเหรอ ณิได้ยินพี่ใช่ไหม?" เสียงเข้มถาม พลางเอื้อมมือไปกดเรียกเจ้าหน้าที่เข้ามาภายในห้อง
หัวใจแกร่งมันกระตุกวูบวาบผิดแปลก เวลาที่ดวงตาคู่สวยมองลอกแลกไปมา แล้วยังไม่ยอมพูดเอ่ยอะไรกับเขาเลย
"ขอแพทย์เข้าตรวจก่อนนะคะ" แพทย์หญิงคนนึงบอก รีบพาทีมรักษาเข้าล้อมรอบเตียง โดยให้สามีของคนป่วยยืนอยู่อีกมุมรอก่อน
"คุณณิชาเป็นยังไงบ้างคะ รู้สึกเจ็บตรงไหนอยู่บ้าง?"
"ณิเจ็บตามตัว..." เธอเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่าหนัก ของคนที่หลับไหลเป็นเวลานานเกือบจะครบเดือนพอดี
แต่ไม่ว่าเธอจะขยับลำตัวส่วนไหน มันก็เจ็บแปบไปทั่วเรือนร่าง บางครั้งก็ไม่สามารถสั่งการร่างกายให้ขยับตามความคิดได้
"เจ็บตามตัวเหรอค
