แก๊ก~
"ณิลูก..." ทันทีที่ทราบข่าวผู้เป็นบิดาและมารดากับลูกสาวคนเล็กก็รีบตรงดิ่งมายังโรงพยาบาล พบกับณิชาที่นอนลืมตานิ่งพอขยับลำตัวได้เล็กน้อย แต่ก็ไม่สามารถลงจากเตียงอย่างที่แพทย์รักษาสั่ง
"คุณพ่อคุณแม่.." น้ำตาแห่งความตื้นตันไหลปริ่ม เธอยังลุกนั่งด้วยตัวเองไม่ได้เลย ปล่อยให้ท่านทั้งสองก้มโน้มตัวลงมาสวมกอด
"ดีใจจังเลย พี่ณิปลอดภัยแล้วหลานของณดาด้วย ณดาจะได้เป็นน้าแล้ว" ฝ่ายน้องสาวบอก ก้มลงตามกอดพี่สาวสุดที่รักให้หายคิดถึง
"ทำไมไม่บอกพ่อก่อนนะว่าเราท้องอยู่ พ่อจะได้ดูแลณิกับหลานให้ดีกว่านี้"
"......" ไตรภูมิเพิ่งเดินกลับเข้ามาในห้องผู้ป่วย เพราะเชานำผ้าเช็ดตัวของร่างอรชรไปตากไว้ข้างนอก นับตั้งแต่แพทย์สั่งไม่ให้เธอขยับตัว เขาก็ดูแลอย่างดีไม่ว่าจะป้อนข้าวหรือทำความสะอาดร่างกายทุกอิริยาบถ
"ณิอยากให้แน่ใจก่อน ตอนที่ณิรู้ก็เพิ่งไม่กี่วันเองก่อนจะโดนรถชน" ดวงตาคู่กลมสวยมองเกรี้ยวกราดไปทาง
