21. อย่ารู้สึกอะไรกับพี่
1310 คำ
พรึ่บ~
"ณิขับรถเองก็ได้นะ ไหนๆ วันนี้ก็ว่างทั้งวันแล้ว" มือบางรีบแย่งกุญแจรถยนต์จากมือหนามาถือไว้ ตอนที่เขากำลังเตรียมตัวจะไปลองแหวนแต่งงานด้วยกัน
ส่วนอลิซก็แยกตัวกลับไปก่อน เพราะเธอพยามสื่อความหมายตลอด ว่าที่เจ้าบ่าวต้องเลือกงานวิวาห์สำคัญกว่าคนอื่ย
"เห็นพี่เป็นคนอ่อนแอหรือไง?"
"แต่พี่ไตรทำงานมาทั้งคืนนะ ถ้าเกิดวูบตอนขับรถขึ้นมามันจะเกิดอุบัติเหตุ" ร่างอรชรยังเดินหนีตอนที่อีกฝ่ายเดินตามมาเอากุญแจ
"แต่พี่นอนงีบไปเยอะแล้ว" เสียงเข้มบอก ณิชาเล่นเป็นเด็กๆ ให้เขาไล่จับอยู่ได้ มันก็เหมือนจะยิ่งเหนื่อยกว่าเดิม
"นอนตอนไหน?" สองเท้าเรียวเล็กหยุดชะงัก จนทำให้ไตรภูมิเดินมาประชิดตัวได้ทัน
"แล้วทำไมพี่ต้องรายงานเธอ?" เขาคว้าเอากุญแจรถยนต์มาถือไว้เอง ขืนให้คนขี้ตกใจขับรถก็คงต้องไปถึงร้านเป้าหมายช้า เผื่อมันเสียเวลาที่จะได้กลับมาทำอย่างอื่นต่อ
"แต่ณิเป็นเมียพี่ไตรแล้วไง เหมือนที่พี่ไตรบอกกับตรี"
"นั่นมันก็แค่คำพูดไหม แล้วอีกอย่างเธอก็รู้ว่าเรื่องเราเป็นอะไรกันแน่" เขาก็ไม่เข้าใจว่าณิชาวนกลับมาเรื่องนี้ทำไม ทั้งที่เขาก็พยามรักษาความรับผิดชอบให้ออกมาดีที่สุดแล้ว
"ณิคงจะลืมไปเองแหละเนอะ ว่าแต่ผู้หญิงคนนั้นใช่ไหมที่พี่ไตรรัก..ณิจะได้หลีกทางให้" ราวกับมันหมดพลังในร่างกาย สองขาอ่อนปวกเปียกไม่อยากก้าวเดิน
"พี่ว่าพี่ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรให่เธอฟังแล้วนะณิชา เธอน่าจะพอใจได้แล้วนะที่ได้เป็นเมียพี่ออกหน้าออกตาน่ะ หรือยังไม่พอใจอะไรอีก?" ร่างสูงจับเสื้อสูทบนกายแกร่งออก ให้เหลือแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดสะอ้าน แล้วปลดกระดุมตรงคอให้สบายตัว
"ณิก็ไม่รู้จะพูดยังไงต่อดี แต่ช่วยอยู่ห่างๆ คุณอลิซได้ไหมคะ" มือบางคว้าจับท่อนแขนแกร่ง ในขณะที่ตัวเองไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองเขา
"เพราะ?"
"เพราะเรากำลังจะแต่งงานกัน ณิไม่อยากให้ใครถูกมองว่าไม่ดีเท่านั้นเอง" มือบางปล่อยท่อนแขนแกร่งออก หรือเธอจะวุ่นวายกับเขามากไปแล้วคิดเองเออเองไปคนเดียว
"ช่วงนี้พี่ต้องเคลียร์คดีให้บริษัทครอบครัวอลิซ ยังไงก็ต้องเจอกันบ่อย"
"บ่อยเลยเหรอ..." เรียวปากบางยู่ย่นแล้วเดินวนกลับมาเอากระเป๋าสะพายคล้องใส่เรียวแขนเล็ก
"ถ้าเธออยากขับรถเองก็เอากุญแจไป" ว่าจบร่างสูงเลยโยนกุญแจรถให้ร่างอรชรรีบกระโจนรับไว้
"แล้วทำไมอยู่ดีๆ เปลี่ยนใจง่ายจังล่ะ ณิว่าณิจะนั่งรถสบายๆ แล้วนะเมื่อกี้" หน้าสวยดันหลุดยิ้มแฉ่ง ก่อนจะรีบเดินเท้าเล็กตามคนตัวสูงไปที่รถยนต์ของเขา
"คิดจะขับรถให้สามีนั่งก็มีสมาธิหน่อย" เสียงเข้มเอ่ยตำหนิ ตอนที่ร่างอรชรขึ้นนั่งรถฝั่งคนขับ แต่ดันมองมาทางเขาตอนถอดเสื้อเชิ้ตออก เพราะเมื่อกี้เห็นว่ามันเปื้อนคราบอาหารสกปรก
แต่ณิชาก็จ้องจนสูญเสียความมั่นใจ มองดูร่างกำยำอย่างกับว่าไม่เคยเห็นมาก่อน
"ณิก็ต้องมีสมาธินั่นแหละ พี่ไตรเถอะมาถอดเสื้อผ้าให้คนอื่นดูทำไมก่อน" เธอเลยรีบบิดกุญแจรถสตาร์ทเครื่องยนต์ ไม่ลืมจะสำรวจรอบคันรถว่ามีสิ่งใดผิดปกติหรือเปล่า ช่วงที่เธอไม่ได้ขึ้นนั่งรถคันนี้เลย
"เป็นเมียยังเห็นไม่ชินอีกเหรอ หลังแต่งน่าจะเจอบ่อยกว่านี้อีกนะ" นิ้วยาวค่อยๆ บรรจงติดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวใหม่สีขาวผ่อง รับผิวกายชายแข็งแรง
"เราจะแยกห้องนอนกันดีไหมล่ะ พี่ไตรจะแก้ผ้าตรงไหนก็ตามสบายเลย"
"แต่เธอคงไม่รู้ว่าพี่แก้ผ้าได้ทุกที ในห้องนอนห้องน้ำหรือจะเป็นห้องทำงานก็ได้หมด" ว่าจบร่างสูงนั่งเอนหลังพิงไปกับเบาะรถยนต์ เอียงเสี้ยวหน้าคมไปทางฝั่งคนขับ ดูเหมือนว่าวันนี้เธอจะไม่ค่อยมีจิตใจอยู่กับเนื้อตัวเท่าไหร่
"ขืนพูดอะไรออกมาอีกนิดเดียวนะ มาขับรถแทนณิเลยนะ คนอุตส่าห์หวังดีนะเนี้ยไม่ให้มาขับรถเองน่ะ"
"หวังดีอะไร?"
"ก็เลขาพี่ไตรบอกว่าทำงานด่วนทั้งคืน ต่อให้พี่ไตรบอกว่าได้นอนณิก็ไม่เชื่อหรอก" สองมือบางจับพวงมาลัยรถแน่น เพ่งเล็งท้องถนนแม้จะโดนชวนคุยไม่หยุด เพราะอาจเป็นพริบตาเดียวก็เกิดอุบัติเหตุได้
"รู้เยอะดีนะ" ลำคอหนาเปล่งเสียงหัวเราะเบาๆ
"ก็ณิอยากรู้เลยถามไง ไม่รู้ว่าคุณอลิซมีเบอร์ณิได้ไงก่อน ถึงส่งข้อความมาบอกณิน่ะเลยรีบ..." ประโยคคำพูดมันหยุดกระทันหัน เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังหลุดสื่อความหมายบางอย่างไป
"ยังจำเรื่องที่พี่บอกได้ไหม?" ใบหน้าหล่อเหลากลับมาไร้ความรู้สึกเหมือนเดิม
"เรื่องอะไรคะณิจำได้ทุกเรื่องนั่นแหละ"
"อย่ารู้สึกอะไรกับพี่ ไม่งั้นเธอต่างหากที่จะเสียใจเอง" มือหนารีบจับพวงมาลัยรถเลี้ยว ตอนที่ณิชาเหม่อลอยเสียดื้อๆ จนมาเข้าทางลัดไม่ค่อยมีรถยนต์สัญจรเพ่นพล่าน
"ณิก็ไม่เคยรู้สึกอะไรนี่ แค่ทำตามหน้าที่มาดูแลสามีไง มีผู้หญิงถ่ายรูปไปเยาะเย้นขนาดนั้น ณิไม่ชอบแพ้คนอื่นพี่ไตรก็น่าจะรู้" เสียงใสรีบอธิบาย เมื่อถึงหน้าร้านเพชรชื่อดังที่เธออยากมาใช้บริการ
"คิดแค่นั้นจริงๆ ใช่ไหม" ไตรภูมิถามเสียงเรียบ เอื้อมมาปลดเข็มนิรภัยให้ร่างอรชร แต่ท่อนแขนโอบเธอไว้ยังไม่ให้ลงจากรถ
"คิดแค่นั้นไง ใครจะไปคิดอะไรเกินเลยก็สั่งมาขนาดนั้นแล้วนี่!" ตอนนี้เธอต้องควบคุมลมหายใจให้เป็นปกติ พอมามองใบหน้าหล่อใกล้ๆ ยิ่งมีผลวูบไหวอย่างมากในกายสาว
"แน่ใจ" สันจมูกโด่งคลอเคลียพวงแก้มเนียนเบาๆ กลิ่นหอมบนกายสาวน่าหมั่นเขี้ยวจนอยากขยี้ให้สะบั้น
"ก็แน่ใจไง ถอยไปก่อนดีไหมณิหายใจไม่ออกแล้ว" สองมือบางรีบยกดันบ่ากว้างสองข้างไว้ ทำไมเธอรู้สึกถึงอารมณ์บางอย่างของเขา แล้วบรรยากาศในรถก็เป็นใจ มีเสียงดนตรียังคลอเบาๆ รับกับอุณหภูมิเย็นเฉียบตัดแสงแดดร้อนข้างนอก
"หายดีหรือยัง" ริมฝีปากหยักอดไม่ได้จูบลงตรงซอกคอขาว แม่คุณดันใส่เสื้อคอเว้าลึกมือหนาเลยล้วงมาทาบสัมผัส บีบขยำเต็มแรงสู้อุ้งมือกลับ
"อื้อ..ยะยังไม่หาย ณิไม่ให้ทำแล้วด้วยกลัวปวดท้องอีก" ลำคอเล็กรีบหดเมื่อความสยิวกิวเริ่มจะลงมาที่เนินสวย ลมหายใจอุ่นๆ สัมผัสแล้วลิ้นสากใหญ่ปาดเลียวนรอบๆ
"ถ้าพี่ทำเราไม่แรงล่ะจะไหวหรือเปล่า?" ร่างสูงเริ่มบอกเสียงแหบพร่า เลื่อนมือหนานวดคลึงบั้นท้ายกลมมน
"มะไม่น่าจะไหวแล้ว..." ความวาบหวามทำเธอเอ่ยไม่ออก หน้าสวยฟุบหลบลงบนบ่ากว้าง กลัวว่าตัวเองจะใจอ่อนแล้วถูกกระทำบอบช้ำเช่นวันนั้นอีก
"เดี๋ยวคืนนี้กลับบ้านไปน่าจะรู้ดีที่สุดนะ" ร่างสูงเอียงหน้ามองคนตัวเล็กตรงบ่ากว้าง ทำให้เขายิ่งเห็นเต้าเนื้ออกอวบล้นทะลักเกือบออกมานอกบราตัวน้อย
"พี่ไตร!"
...................................
- ผู้เขียน
