เพื่อนเลวหวงรัก

เดี๋ยวได้เจ็บกว่านี้

@คฤหาสน์เจ้าสัวหยาง

เทมนอร์ทเดินเข้ามาในบ้าน ก็พบว่า ป๊า ม๊าและพี่ชายของเขานั่งรออยู่ก่อนแล้ว

“ สวัสดีครับป๊า ม๊า เฮีย ”

เทมนอร์ทยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสามและมานั่งที่โซฟาตัวว่าง ข้างๆม๊าของเขา

“ไงเรา ถ้าเฮียไม่โทรไป สงสัยลูกชายคนเล็กของป๊าที่เรียนจบแล้ว คงหาทางกลับบ้านไม่ถูก “

เจ้าสัวหยางพูดขึ้น เพราะตั้งแต่เขาลงทุนเปิดผับให้เทมนอร์ทก็ไม่ค่อยได้กลับมาที่บ้านเลย ปล่อยให้คนแก่สองคนที่บ้านเหงา

“ ป๊าก็พูดเข้า ผมเพิ่งสอบเสร็จเมื่อวานครับ ” เทมนอร์ทบอกออกไปตามความจริง

“ สอบเสร็จแทนที่จะรีบกลับมา ม๊าแกอยากฉลองที่ลูกชายเรียนจบจะเเย่แล้ว ”

ป๊ายังคงพูดต่อ ผมเลยลุกไปนั่งข้างๆม๊าแล้วกอดม๊า ม๊าของผมเป็นคนพูดน้อย เรียกได้ว่า ไม่ค่อยพูดเลยจะดีกว่า ต่างจากป๊าที่พูดเก่ง คงเป็นเพราะงานที่ป๊าทำ เลยทำให้ป๊าผมคุยเก่ง

“ ขอโทษนะครับม๊า ” ผมกอดและอ้อนม๊าออกไป จนเฮียพูดขึ้น

“ จบแล้ว ไหนๆแกก็ต้องเรียนที่มหาลัยเรา งั้นแกก็ดูแลไป เฮียได้ไปช่วยงานป๊าที่บริษัท ป๊าจะได้พัก ” เฮียบอร์ทพูดขึ้น

“ ผมเพิ่งจบเองนะเฮีย ” อะไรกันแค่งานที่ผับก็เยอะแล้ว เขาอายุแค่นี้จะบริหารมหาลัยได้ไงกัน

“ เฮียแกพูดถูกแล้ว ที่ป๊าให้เฮียแกโทรเรียกมา ก็เพื่อจะคุยเรื่องนี้ ”

เจ้าสัวหยางพูดขึ้น เพราะเขาตั้งใจจะวางมือใช้ชีวิตอยู่บ้านกับเมีย ถ้าจะให้บอร์ทลูกชายคนโตของเขาดูแลทุกอย่างคงไม่ไหว แค่งานที่ท่าเรือกับมหาวิทยาลัย ลูกชายคนโตก็แทบไม่ได้พักแล้ว ต่างจากคนเล็ก

“ ป๊าแต่ผม ”

อะไรกัน ถ้าต้องบริหารงานที่มหาลัยด้วยไหนจะผับเขาจะเอาเวลาที่ไหนไปเที่ยวเล่นว่ะ เขายังอายุเท่านี้ ไหนจะเรียนอีก

“ ไม่มีแต่เพราะป๊าได้ตัดสินใจไว้แล้ว และจะไม่เปลี่ยนใจ ”

เจ้าสัวหยางเชื่อในตัวลูกชายคนเล็ก ว่าเทมนอร์ทสามารถดูแลมหาลัยได้ เขาฝึกให้ลูกเรียนรู้งานตั้งแต่ลูกชายทั้งสองอายุน้อยๆ เทมนอร์ทเรียนรู้การบริหารต่างๆตั้งแต่อายุ 15 ปี และพอเขาอายุ 17 ปีก็เลยอยากทำธุรกิจ เขาเลยขอป๊าเปิดผับ และเขาก็บริหารมันได้ดีจนถึงทุกวันนี้

“ ครับ ” เทมนอร์ทได้แต่รับคำสั้นๆ เพราะดูแล้วก็คงเปลี่ยนใจป๊าเขาไม่ได้ เอาก็เอาว่ะ บริหารก็บริหาร

หลังจากที่เทมนอร์ทและคุยกับป๊าม๊าเสร็จแล้ว เขาก็ขอตัวขึ้นมาพักบนห้องนอน ชายหนุ่มนั่งบนบนเตียงนอนของตัวเองสักพักก็นึกถึงยาหยีขึ้นมา ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอกลับไปรึยัง เขาจึงหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา โทรหายาหยี ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมเขาถึงมีเบอร์เธอ ก็เพราะเป็นเพื่อนกันเรียนห้องเดียวกันนะสิ และเทมนอร์ทก็เคยทำรายงานกลุ่มกลุ่มเดียวกับยาหยีเลยทำให้เขามีเบอร์โทรศัพท์ของเธอได้

เทมนอร์ทโทรหายาหยีหลายสาย แต่เธอก็ไม่รับจนเขาต้องโทรหาลูกน้องของตัวเองที่เขาสั่งให้ไปส่งยาหยี ถึงได้รู้ว่า ยาหยีกลับคอนโดไปแล้ว

“ กล้ามากนะยาหยี กล้ามากที่จะไม่รับสายฉัน ”

เทมนอร์ทกัดฟันแน่น พยายามระงับอารมณ์ที่ขุ่นเคืองในใจ ที่ยาหยีไม่ยอมรับสายเขา จนเขาตัดสินใจไลน์ไปหาเธอ

Temnoter ฉันปล่อยใน ไปซื้อยาคุมกินด้วย ขี้เกียจรับเป็นพ่อเด็ก

เทมนอร์ทส่งข้อความนี้ไปเพียงไม่นานยาหยีก็เปิดอ่านและส่งข้อความกลับเขามา แสดงว่าเธอเห็นที่เขาโทรไป แต่ตั้งใจไม่รับสายสินะ

ยาหยี : เลว นายมันสารเลว ไปตายซะ

พอเธอตอบข้อความเขากลับ ยาหยีก็ทำการบล็อกเทมนอร์ททุกช่องทางติดต่อ ทำให้เขาไม่สามารถโทรและส่งข้อความหาเธอได้

เทมนอร์ดกัดกรามแน่น ในเมื่อยาหยีกล้าด่าเขาและบล็อกเขา สงสัยต้องไปสั่งสอนหน่อย ตอนแรกเขาตั้งใจจะนอนที่บ้าน แต่เมื่อเจอคนพยศ เขาเลยออกจากบ้านมา โดยที่บอกเฮียว่า มีงานด่วนที่ผับ ให้เฮียบอกป๊ากับม๊าให้

หลังจากที่เทมนอร์ทส่งข้อความมา และฉันด่ากลับไปแล้วบล็อกเขาทุกช่องทาง ยาหยีก็ต้องรีบออกจากห้องเพื่อไปซื้อยาคุมฉุกเฉินมากิน เพราะเธอไม่มีทางที่จะปล่อยให้ท้องกับคนชั่วอย่างเทมนอร์ทแน่ๆ

เทมนอร์ทขับรถออกจากคฤหาสน์ของตัวเอง และมุ่งตรงมาที่คอนโดของยาหยีทันที โดยเขาโทรถามที่อยู่ของเธอจากลูกน้องที่ให้มาส่งยาหยี

ชายหนุ่มใช้เวลามาที่นี้ประมาน 2 ชั่วโมง เพราะเมืองหลวงเวลาเย็นค่อนข้างรถติดเลนทำให้เขามาถึงช้า

เมื่อมาถึงคอนโดของยาหยี เทมนอร์ทจะเข้าไปข้างในก็ทำไมได้ เพราะคอนโดนี้มีระบบรักษาความปลอดภัยที่แน่น ต้องให้เจ้าของห้องลงมารับหรือมีคีย์การ์ดแสกนเข้าไป

เทมนอร์ทไม่รู้จะทำไงเพราะยามไม่ยอมให้เขาเข้าไปข้างใน จนเขาต้องให้ลูกน้องของตัวเองหาเบอร์ผู้จัดการคอนโดแห่งนี้ โชคดีที่คอนโดที่ยาหยีอยู่เป็นหนึ่งในคอนโดธุรกิจของป๊าเขา แต่พนักงานระดับล่างคงไม่รู้จักเขาว่าเขาเป็นลูกชายของเจ้าของที่นี้ เพราะเทมนอร์ทไม่ค่อยออกงานและไม่ค่อยเปิดเผยตัวตน สถานะของตัวเองให้ใครรู้ นอกจากเพื่อนสนิทแค่สามคนเท่านั่น

“ สวัสดีค่ะ คุณเทมนอร์ท ”

ผู้จัดการของคนโดนี้รีบมาหาชายหนุ่มที่ยืนอยู่บริเวณหน้าคอนโด แล้วยกมือสวัสดีเขา

“ ครับ ผมต้องการรู้ห้องของ ญานิสา ปุณยรัตน์ ว่าเธอพักอยู่ห้องไหน และขอคีย์การ์ดสำรองห้องเธอด้วยครับ “

เทมนอร์ทไม่รอช้าพูดสิ่งที่ตัวเองออกไปทันที่ จนรปภ ที่ทำหน้ารักษาความปลอดภัยพูดขึ้น

” คุณ คนนี้ต้องการให้ผมพาขึ้นไปที่ห้องของคุณญานิสาครับ แต่ผม “

รปภ ไม่ทันพูดจบ ผู้จัดการสาวก็เขาใจทันทีและแนะนำให้รปภ รู้ว่าเขาคือใคร จนรปภ ยกมือขอโทษเขา

” แต่มันผิดกฏของที่นี้นะค่ะ “ ศศิพูดบอกเขาออกไป เพราะถ้าลูกบ้านฟ้องขึ้นมาจะไม่เป็นผลดีแน่

” เอาคีย์การ์ดมาให้ผมเถอะครับ ถ้าเกิดอะไรขึ้นผมรับผิดชอบเอง “

เทมนอร์ทพูดออกไปและสงสายตาแกมบังคับ จนผู้จัดการสาวต้องทำตาม อีกอย่างเทมนอร์ทคือลูกชายคนเล็กของท่านประธานเธอเองก็ไม่กล้าขัด กลัวโดนไล่ออก

เทมนอร์ทที่รู้ห้องพักและชั้นที่ยาหยีอยู่แล้ว เขาก็ไม่รอช้าที่จะขึ้นไปด้านบน ชายหนุ่มขึ้นลิฟต์มาที่ชั้น 14 และเดินไปที่ห้อง 1403 เขาก็ไม่รอช้าแสกนคีย์การ์ดและเปิดประตูเข้าไปข้างในทันที

ยาหยีที่นั่งเล่นไอแพดอยู่พอได้ยินเสียงเปิดประตูห้อง เธอก็รีบหันมามองว่าใครเป็นคนบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวของเธอ เพราะห้องนี้นอกจากเธอมีคีย์การ์ดคนเดียวแล้วก็ไม่มีใครที่มี พ่อและแม่ของเธอก็ไม่มี

“ เทมนอร์ท ”

เมื่อยาหยีเห็นว่าเป็นใครเธอก็เรียกชื่อเขาออกไป และรีบเดินมาที่เขาเพื่อจะต่อว่า

“ นายเข้ามาได้ไง ออกไปเลยนะ ”

ยาหยีถามด้วยความโมโห น้ำเสียงที่เธอพูดเรียกได้ว่า ตะโกนใส่หน้าเขาเลยก็ว่าได้

“ บอกว่า อย่าตะโกนใส่หน้าไงว่ะ ”

เทมนอร์ทที่ไม่ชอบให้ใครมาขึ้นเสียงและตะโกนใส่เขา ก็พูดสวนเธอออกไปทันที

“ ออกไปนะออกไป ”

ยาหยีเข้ามาทุบที่แขนแกร่งของเขาและไล่เขา แต่แรงที่เธอทุบไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเจ็บเลย เทมนอร์ทเลยจับที่ข้อมือเล็กของยาหยีไว้ และลากเธอมาที่โซฟาแล้วผลักเธอลง ทำให้ยาหยีลงไปนั่งที่โซฟาอย่างแรง

“ โอ้ย เจ็บนะ ”

ถึงจะมีโซฟารองรับก้นของเธอ ก็ไม่ได้ช่วยให้ยาหยีไม่เจ็บเลย เพราะแรงงลากและผลักเธอนั่นมันแรงมากจริงๆ

“ เจ็บเหรอ เดี๋ยวได้เจ็บกว่านี้อีก อยากรู้นักคนที่มันกล้าด่าผัวตัวเองแล้วบล็อกหนี มันจะเก่งได้ขนาดไหน ”

เทมนอร์ทพูดออกไป เพราะถ้าเธอรับสายเขาแล้วคุยกันดีๆ เขาจะไม่ตามมาทำอะไรเธอแบบนี้เลย อีกอย่างเขาต้องการสั่งสอนคนปากดี เวลาโดน Xวยเขายัดปากยังจะกล้าปากเก่งมั้ย ยาหยีด่าและทุบเขาได้ แสดงว่าที่โดนเมื่อคืนคงดีขึ้นแล้ว อย่างนี้มันต้องซ้ำ