ผมนั่งมุ่ยหน้าให้ไอ้ซอลที่หายเข้าไปทำกับข้าวในครัว เกลียดมัน! .. ก้นผมระบมไปหมดเเล้วเนี่ย ไม่กล้าขยับไปไหนเลยต้องมานั่งทำท่าเหมือนหมาหงอยเเบบเนี่ย!
ผมพึ่งได้นอนไม่กี่ชั่วโมงก็โดนเเม่งสะกิดยิกๆ -.-
"อาหารมาเเล้วครับ"ไอ้ซอลมันเดินยิ้มออกมาจนตาปิด
ท่าทางกระปรี้ประเป่าเหลือเกินนะมึง - -
"กูจะงอนมึงให้มึงง้อให้ตายไปเลย"ผมพูดพลางจิ้มไส้กรอกเข้าปากเเล้วก็เบะปากใส่เเม่งที่นั่งเท้าคางฉีกยิ้มอย่างกวนส้นตีน
"ถ้ามึงงอนวิธีเดียวที่กูจะง้อคือ 'เอา' มึงให้ร้องไม่ออกคาอกกูเลยเป็นไง"
"มึงมันโรคจิต! กูไม่คุยกับมึงเเล้ว.."ผมย่นจมูกใส่คนตรงหน้าน้อยๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวไม่พูด ไม่จากับเเม่ง
"เดี๋ยวเย็นนี้ไปบ้านกู"
"ไปทำไมอะ? มีธุระอะไรเหรอ"ผมเลิกคิ้วถาม
"ไปกินข้าวกับเเม่กู.."มันตอบกลับเสียงห้วนก่อนจะก้มหน้าเล่นมือถือมันต่อไป
"จริงอะ.. ดีใจจัง~"ผมนั่งฉีกยิ้มให้คนตรงหน้า
อย่างน้อยๆ ตอนนี้ไอ้ซอลก็
