[ลาวา :: SPEAK PART]
ผมนั่งรอไอ้ซอลมันพาออกไปกินข้าวข้างนอกตกกลางคืนเเม่งหิวอะไรอีกก็ไม่รู้ เมื่อเย็นก็ไม่ยอมกินข้าวบอกตอนกลางคืนได้ฟิวส์กว่า โรคส่วนตัวเเม่งสูงเหลือเกิน - -
"เสร็จยังไอ้ซอล~.. กูง่วงเเล้วนะ"ผมตะโกนบอกไอ้ซอล
เจ้าสำอางค์ - -
ผมดีใจนะที่ไอ้ซอลยอมเปิดใจเเต่ช่วงนี้ผมคงต้องให้มันกินยาไปก่อน ไม่อย่างงั้นถ้าอาการกำเริบขึ้นมาไอ้ซอลจะเเย่ลงไปอีกเเน่ๆ
อย่างน้อยๆ ถ้าไอ้ซอลมันลดทิฐิตัวเองลงบ้าง ผมจะได้หายห่วงมันไปอีกเรื่องนึง..
"กูว่าวันนี้ยังไม่ต้องกินมันหรอกข้าวน่ะ.."
ผมหันไปมองไอ้ซอลที่นุ่งผ้าขนหนูคาดเอวสีขาวมันหมิ่นเหม่อจนเเทบจะหลุดอยู่เเล้ว เเถมมันยังเปลือยท่อนบนอีกต่าง ต่อให้มันจะเปลือยต่อหน้าผมอีกกี่ครั้ง ผมยอมรับเลยว่าผมยังไม่ชิน >"ยิ่งอ้อน กูก็ยิ่งมีอารมณ์.."มันก้มลงมากระซิบเสียงเเหบพร่าก่อนจะฝังรอยจูบลงบนซอกคอของผมจนเกิดรอย
"ซอล.."
"อืมมม.."
ไอ้ซอลโน้มใบหน้าลงมา
