ลมหายใจเธอขาดห้วง กำมือแน่นจนเล็บจิกฝ่ามือ เจ็บจนแทบร้องแต่ก็ต้องฝืนเก็บอาการเอาไว้ เธอหลับตาเบาๆพยายามบอกตัวเองว่า 'ทนอีกนิดเดียวแค่วันนี้แค่วันนี้เท่านั้น' แต่ความเจ็บปวดกลับซัดกระหน่ำเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง วิทพยักหน้ามองเธอเบาๆ
“ยิ้ม…เป็นอะไรหรือเปล่า?” หนูยิ้มฝืนยิ้มบางๆ
“เปล่าหรอก แค่เพลียๆน่ะ”
สายตาของเพื่อนหลุดไปที่แพรวและเจษ ที่ยังคงสวีทกันต่อ หนูยิ้มสังเกตเห็นมือของเจษลูบหลังมือแพรวเบาๆ ทำให้หัวใจเธอปวดหนุบขึ้นมาทันที
“เจษ ฉันชอบเวลานายจับมือฉันแบบนี้จังเลย”
แพรวเอ่ยเสียงนุ่มนวลเต็มไปด้วยความสุข เจษก้มลงจูบมือแพรวเบาๆ ก่อนเงยหน้ามองตรงมาที่หนูยิ้มแบบตั้งใจ สายตาคมกริบของเขาเหมือนบอกว่าผู้หญิงคนนี้สำคัญกับเขามากกว่าเธอ หนูยิ้มหน้าร้อนผ่าวเธอก้มหน้าหลบสายตา ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเจษ หรือแม้แต่จะยกมือขึ้นปัดความรู้สึกเจ็บปวดที่รุมเร้า
เสียงอาจารย์ถามคำถามขึ้นมา พลางเดินเข้ามาใก
