“ม๊ามีเรื่องจะคุยกับเจษเรื่องหนูยิ้ม เข้าไปคุยที่ห้องม๊านะ ม๊าไม่อยากให้หนูแพรวได้ยิน ”
ภายในห้องนอนกว้างที่ประดับด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหราสีเข้ม แสงไฟสีเหลืองสลัวทอดเงายาวไปทั่วพื้นไม้ เจษยืนนิ่งราวกับถูกตรึงไว้กับที่ เสียงของมารดายังดังก้องอยู่ในโสตประสาท เขากำมือแน่นจนเล็บแทบจะจิกเข้าฝ่ามือ เลือดในกายร้อนระอุราวกับกำลังเดือดพล่าน
“ม๊าดูออกว่านะว่าเจษคิดยังไงกับหนูยิ้ม เจษรู้ใช่ไหมว่ามันเป็นไปไม่ได้ เจษมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ”
“หัวใจผมล่ะครับ…ใครจะรับผิดชอบ”
คำถามนั้นไม่ได้ต้องการคำตอบ แต่เป็นการตะโกนออกมาจากความเจ็บปวดข้างใน ที่แทบจะฉีกอกออกเป็นชิ้นๆ แม่ของเจษยืนนิ่งสีหน้าฉายชัดถึงความกังวล เธอไม่ได้อยากบังคับลูกชายให้เดินบนเส้นทางที่เลือกไว้ แต่ความเป็นจริงก็คือธุรกิจระหว่างสองตระกูล มันคือสิ่งสำคัญเกินกว่าจะพังลงเพราะเรื่องความรักของคนหนุ่มสาว
“เจษ…ลูกต้องเข้าใจ เรื่องนี้มันไม่ได
