“อื้อ~เจษ~ยิ้มเจ็บ~อ๊ะ~”
การบังคับ กลายเป็นแรงดึงดูดที่ทำลายกำแพงความแข็งขืนของเธอทีละน้อย ทุกจังหวะที่เขากระแทกลงมาไม่เพียงแต่ทำให้เธอเจ็บ แต่ยังทำให้ร่างกายตอบสนองในแบบที่ใจไม่ยอมรับ
เจษจงใจโหมแรงขึ้นทุกครั้ง ที่เห็นเธอพยายามกัดริมฝีปากกลั้นเสียง ความโหดเหี้ยมแสดงออกผ่านการลงโทษที่ยิ่งหนักหน่วง ยามเธอพยายามขัดขืน
หลังจากเสร็จกิจกรรมบนเตียง หนูยิ้มทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรง ร่างกายเต็มไปด้วยร่องรอยแดงช้ำ ที่เขาเป็นคนฝากไว้ทุกตารางนิ้ว น้ำตาคลอในดวงตาคู่สวย แต่เธอเลือกที่จะไม่ปล่อยให้มันไหลออกมา เจษนั่งมองเธอข้างเตียงพร้อมรอยยิ้มเย็นชา
“จำไว้นะหนูยิ้มทุกครั้งที่มึงคิดจะต่อต้าน กูจะทำให้มึงเจ็บยิ่งกว่านี้”
แต่คราวนี้หนูยิ้มไม่ร้องไห้ ไม่อ้อนวอนเหมือนครั้งก่อนๆ เธอหอบหายใจแรง แต่สายตาที่มองกลับไปหาเขาเริ่มมีประกายบางอย่าง ไม่ใช่แค่ความหวาดกลัว แต่เป็นความดื้อดึง
“งั้นถ้านายไม่อยากให้
