> “บ้าเหรอ! พูดอะไรเป็นเด็กไปได้”
“เออ บ้าก็บ้า… แต่ถ้ามึงไม่ทำ กูก็จะนั่งอยู่นี่ทั้งคืน”
เขายกแขนกอดอกทำหน้านิ่งเหมือนจะเอาเรื่อง ทั้งที่ในแววตามีแววเอาแต่ใจชัดเจน
“ไม่ไปไหนด้วย”
หนูยิ้มเม้มปากแน่นพยายามไม่หลุดหัวเราะ แต่ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกเหมือนเจษกลายเป็นอีกคนไปเลย ไม่ใช่คนที่คอยปากเสีย กวนประสาทตลอดเวลา แต่กลับเป็นเหมือนเด็กชายตัวโตที่อยากเรียกร้องความสนใจ
“เจษ นายมันน่าปวดหัวจริงๆ”
เธอหันหลังเดินเข้าครัวเล็กๆไปเสียงดัง
“คราวนี้ครั้งเดียวนะ ครั้งหน้าอย่าหวังว่าจะได้อีก!”
เจษหันมองแผ่นหลังเล็กๆที่เดินหนีเข้าครัวไป รอยยิ้มเล็กๆปรากฏบนริมฝีปาก เขาพึมพำเบาๆกับตัวเอง
“ไม่เป็นไร… แค่ครั้งเดียวก็ยังดี”
เสียงเงียบงันในห้องเล็กๆหลังจากคำพูดดื้อๆของเจษเงียบไป เหมือนบรรยากาศทุกอย่างหยุดนิ่ง หนูยิ้มยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าครัวครู่ใหญ่ ใจเต้นแรงแต่ก็พยายามทำเป็นไม่สนใจ เธอสูดลมหายใจเข้าลึก
