วาโยหัวเราะลั่น ก่อนจะพูดกับหนูยิ้มด้วยความเป็นห่วง ทั้งคู่นั่งหัวเราะอย่างเบิกบาน ถึงจะเป็นเสียงหัวเราะเพียงชั่วคราว แต่มันทำให้หนูยิ้มมีความสุข หลังจากกินไอศกรีมเสร็จ วาโยก็ขับรถมาส่งหนูยิ้มที่หอ
“สบายใจขึ้นบ้างรึยังหนูยิ้ม”
“มากกกเลยค่ะพี่วาโย ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะ”
“พี่บอกแล้วไงว่าพี่จะอยู่ข้างๆหนูยิ้มเสมอ จำไว้นะไม่ต้องเก็บความทุกข์ไว้คนเดียว ”
เสียงของเธอแผ่วจนแทบกลืนหายไป ขณะที่วาโยกำลังพยายามโอบอุ้มเธอด้วยความอบอุ่น เจษก็กำลังถูกความรู้สึกใหม่ ที่ไม่ยอมปล่อยเธอออกไปจากใจ บีบคั้นอย่างหนักหน่วง
“ไม่เป็นไร จะกลับหอเลยมั้ยพี่ไปส่ง”
“ได้ค่ะ คงจะไม่ติวหนังสือให้ยิ้มจริงๆนะคะ”
“ฮ่าๆๆ กลัวการติวขนาดเลยรึไง พี่ก็แค่หาทางออกให้หนูยิ้มเฉยๆ ”
“ค่ะ”
วาโยลูบผมหนูยิ้มเบาๆพลางยิ้มให้
“พี่ไปแล้วพรุ่งนี้พี่จะมารับนะ โอเครึเปล่า”
“หนูยิ้มไม่ได้รบกวนพี่วาโยเกินไปใช่ไหมคะ？”
“ไม่ได้รบกวนเล
