“มึงไปนานฉิบหาย เจษ แพรวถามหามึงตั้งหลายรอบ”
วิทเอ่ยเบาๆ เจษปรายตามองไปยังโต๊ะอีกฝั่ง แพรวนั่งอยู่ที่นั่น ใบหน้าหวานยิ้มแย้มคุยกับเพื่อนๆ โดยไม่รู้เลยว่าเขาเพิ่งกลับมาจากการส่งผู้หญิงอีกคน ร่างสูงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามดึงตัวเองกลับสู่บทบาทที่เขาต้องแสดง
“กูอยู่แล้วนี่ไง จะไปไหนได้”
เขาสาวเท้าเดินกลับไปนั่งข้างแพรว มือใหญ่เอื้อมไปโอบไหล่เธอไว้ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แพรวเงยหน้ามายิ้มหวานให้ เหมือนไม่มีความระแวงใดๆ เจษฝืนยิ้มตอบ แต่ในหัวกลับเต็มไปด้วยภาพน้ำตาของหนูยิ้ม ที่ยังติดตา…
เช้าวันถัดมา แสงแดดลอดผ่านผ้าม่านบางในห้องเล็กๆของหอพัก เสียงโทรศัพท์ดังปลุกหนูยิ้มให้ลืมตาขึ้น เธอขยับตัวอย่างอ่อนแรง ความเจ็บหน่วงยังติดอยู่ที่ริมฝีปากจากแรงกดทับเมื่อคืน และในใจยังหนักอึ้งจนแทบหายใจไม่ออก
“ยิ้ม…กูรออยู่ข้างล่าง”
ข้อความสั้นๆจากเจษ ที่ปรากฏบนหน้าจอ หัวใจเธอกระตุกทันที มือบางสั่นจนแทบถื
