คำพูดนั้นเหมือนประโยคตัดสินโทษที่กรีดลงกลางใจ เจษกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ เขากำแก้วเหล้าแน่นจนเส้นเลือดที่หลังมือปูดโปน
วิทกระแทกไหล่เพื่อนเบา ๆ
“เฮ้ยไอ้เจษ มึงมองจนตาจะทะลุไปถึงโต๊ะมันอยู่แล้ว จะทนทำไมวะ ไม่พอใจก็ลากออกมาเลยสิ”
เจษหันไปมองวิท แววตาแดงก่ำ
“กูอยากจะลาก แต่ถ้าแพรวอยู่ตรงนี้ มึงคิดว่ากูทำได้เหรอ？”
วิทหัวเราะหึๆ พลางกระดกเหล้าเข้าปาก
“แล้วมึงจะทนดูมันอ้อนรุ่นพี่อยู่อย่างงั้นอ่ะนะ คนอย่างมึงเนี่ยนะทน？กูไม่เชื่อหรอกว่ามึงจะนั่งนิ่งๆได้ทั้งคืน”
คำพูดนั้นเหมือนน้ำมันที่ราดลงบนกองไฟ เจษกำหมัดแน่นอีกครั้ง ก่อนตัดสินใจคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนดูเวลา เหลืออีกไม่กี่นาทีจากที่เขาตั้งใจไว้ในหัว ถ้าวาโยไม่ปล่อยยิ้มออกมาจากตรงนั้น เขาจะทำในสิ่งที่ไม่สนใจผลลัพธ์อีกต่อไป
“กูฝากมึงดูแพรวไว้ให้กูหน่อย อย่าให้แพรวรู้เดี๋ยวกูกลับมา”
เจษกระซิบบอกกับวิท ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
“มึงจะไปไ
