เจษพยักหน้า ก่อนจะปรายตามองหนูยิ้มแวบหนึ่ง สีหน้าราบเรียบแต่ดวงตากลับแฝงความหมายบางอย่าง เหมือนคำท้าทายที่ไม่มีใครรู้นอกจากเธอ เมื่อแพรวเดินไปจึงเจษแกล้งหยุด หันกลับมากระซิบ
“อย่าคิดว่าจะหนีกูพ้นนะหนูยิ้ม”
ประโยคนั้นทำให้เธอสะดุ้งเฮือก ข้าวของในมือแทบหล่น หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นทุกครั้งกับความลับที่กดทับในอก เหมือนจะระเบิดออกมาในทุกวินาที แต่เธอรู้ว่าเธอไม่มีสิทธิ์พูด ไม่มีสิทธิ์ทำลายรอยยิ้มของแพรว
คืนนั้นหนูยิ้มนั่งมองไฟในห้องพัก มองสมุดที่ควรเต็มไปด้วยโน้ตการเรียน แต่กลับมีเพียงร่องรอยของหยดน้ำตา
“อีกนานแค่ไหน...เราจะต้องทนเก็บความลับนี้ไว้คนเดียว”
เสียงสะอื้นเบาราวกับไม่อยากให้ใครได้ยิน หล่นหายไปในความมืด
เช้าวันใหม่ในวันที่ท้องฟ้าสดใส แต่ในใจเธอกับอึมครึม เสียงกรี๊งๆจากออดเล็กๆหน้าประตูห้องเรียนดังขึ้น ขณะที่อาจารย์เดินออกไปพร้อมกับแฟ้มในมือ เสียงคุยจอแจของเพื่อนๆในคลาสดังขึ้นทันที
