“นายมันเลว！”
“ก็เลวพอๆกันกับมึงนั่นแหละยิ้ม”
เจษยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย
“ฉันเลวตรงไหน ฉันอยู่ของฉันดีๆนายต่างหากชอบหาเรื่อง”
“ใครใช้ให้มึงเสนอหน้ามาไกล้กู”
เจษเลิกคิ้วกวนๆ
“นาย！”
หนูยิ้มได้เเต่หุบปากไม่อยากเถียงกับเขา เสียงพูดคุยของเหล่านิสิตที่ทยอยเข้ามาในห้องบรรยายคณะบริหาร ทำให้หนูยิ้มต้องสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอพยายามนั่งให้ห่างจากกลุ่มเพื่อนสนิทเล็กน้อย เพราะไม่อยากต้องเผชิญหน้ากับเขา
เจษนั่งข้างแพรว มือหนาวางบนโต๊ะอย่างสบายๆท่าทางผ่อนคลาย จนใครๆก็มองว่าเขาคือแฟนหนุ่มที่เพียบพร้อม ทั้งอบอุ่นแต่ไม่ใช่สำหรับหนูยิ้ม เพราะทันทีที่ดวงตาคมกริบเหลือบมาเจอเธอ แววตานั้นกลับเปลี่ยนเป็นความกดดันอย่างบอกไม่ถูก
“มองอะไร?”
เสียงทุ้มต่ำลอดออกมาแผ่วเบา แต่พอเพียงให้หนูยิ้มได้ยิน เธอเม้มปากแน่น พยายามก้มหน้าจดเลคเชอร์ แต่สมาธิกลับไม่อยู่กับเนื้อหาเลยแม้แต่น้อย
“กูถามว่ามองอะไรหนูยิ้ม…หรือว่ายังต
