หัวใจของเธอกระตุกวูบ แม้ไม่อยากสนใจ แต่ก็เหมือนถูกดึงให้เดินไปหาทุกครั้ง มันน่าโมโหที่ตัวเองไม่อาจตัดใจหนีจากเขาได้เสียที ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่เคยเห็นเธอมีค่าในสายตาเขาเลย
คืนนี้เธอออกมาที่คาเฟ่เงียบๆใกล้มหาลัย ไฟสีนวลอุ่นส่องลงบนโต๊ะไม้ที่เธอนั่งอยู่เพียงลำพัง รอไม่นานร่างสูงก็ปรากฏขึ้น เจษสวมเสื้อเชิ้ตสีดำปลดกระดุมบนสองเม็ด เผยแผงอกล่ำแบบไม่ตั้งใจจะสุภาพเลยสักนิด
“ทำไมชอบหนีกูตลอดวะ”
เขาทิ้งตัวนั่งตรงข้ามทันที
“เพราะฉันไม่อยากเจอนายไง”
หนูยิ้มตอบห้วนๆพร้อมกอดอกแน่น เจษหัวเราะในลำคอ เสียงนั้นทำเอาใจเธอสั่น ทั้งที่พยายามไม่อยากรู้สึกอะไรอีกแล้ว
“ปากบอกไม่อยากเจอ แต่ก็มาทุกทีที่กูเรียก นี่มันเรียกอะไรดี ความสมัครใจหรือหัวใจมึงมันดื้อ?”
“เลิกพูดบ้าๆได้แล้ว เพราะนายบังคับฉันต่างหาก ฉันไม่ได้อะไร...”
เขาก้มตัวเข้ามาใกล้ จนกลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยตลบอบอวล
“ไม่ได้อะไร? ไม่คิดถึงคืนนั้นเหรอ
