“อ้า...หนูกำลังจะเก็บผลไม้นั่นกินค่ะ หนูหิวค่ะอาจารย์”
หล่อนหันกลับไปยังต้นไม้ใหญ่ที่กำลังจะเอื้อมมือคว้าลูกไม้บนต้น อีกนิดเดียวก็ฉวยมันไว้ได้ถ้าไม่ได้ยินเสียงของอธิปดังขึ้นเสียก่อน แต่เขากลับพูดขึ้นว่า
“เฮ้ย! ไม่ได้นะแพรวา นั่นมันผลอะไรก็ไม่รู้ นี่...ผมพกอาหารมาด้วยตอนออกมาตามหาคุณ พวกเพื่อน ๆ ของคุณกำลังรออยู่ ตอนกลับไปถึงที่พักทุกคนตกใจมากนะที่จู่ ๆ คุณหายไปผมเลยอาสาออกมาตาม นี่มันบ่ายมากแล้วด้วย คุณเดินเข้ามาในป่าลึกไม่ใช่เล่นเลยนะแพรวา”
“ถ้าอย่างนั้นเรากลับกันเลยก็ได้ค่ะ รีบกลับที่พักทุกคนจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”
“ผมไม่แน่ใจว่าเราจะกลับออกไปทันไหม เพราะตอนที่มาตามหาคุณผมก็เดินเข้ามาไกลมาก”
“แล้วทำไงคะอาจารย์”
“ผมมีแผนที่ที่เจ้าหน้าที่ให้ไว้ ข้างหน้ามีที่พักอยู่อีกแห่งหนึ่ง ผมจะพาคุณไปที่นั่นก่อนเพราะถ้าเดินกลับออกไปตอนนี้ก็คงค่ำพอดี มันอันตรายมาก...ในนี้ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ซะด้วยซี
