“ฟะ ฟลินต์!” นัยน์ตาคู่สวยเบิกกว้าง เสียงหวานเอ่ยเรียกร่างสูงตรงหน้าด้วยความตกใจ เพราะคิดมาตลอดว่าเขาเมาหลับไม่ได้สติ
“ฮึ! ไม่คิดว่าจะได้ยินคำว่ารักออกมาจากปากเธอนะ”
“คือฉัน...” น่านฟ้าอึกอักพูดอะไรไม่ออก สมองมันขาวโพลนและว่างเปล่าไปหมด ฟลินต์ยกยิ้มที่มุมปากน้อย ๆ ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ ผละอ้อมแขนที่กอดเอวร่างบางออกพร้อมกับขยับกายลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงนอนของตัวเอง ขณะที่น่านฟ้าเองก็รีบขยับตัวเพื่อจะลุกขึ้นแต่ก็ถูกร่างสูงรั้งข้อมือเอาไว้ให้เธอนั่งลงบนเตียงข้างเขาตามเดิม
“นายไม่ได้เมาหรอกเหรอ” ร่างบางเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงเบาจนแทบจะกระซิบ นัยน์ตาคู่สวยสั่นไหวไปด้วยความรู้สึกที่มากล้น ชายหนุ่มยกยิ้มที่มุมปากอีกครั้งก่อนจะเปล่งเสียงพูดออกไป
“ฉันไม่ได้เมา ไม่ได้เมาเลยตั้งแต่แรก”
“ตั้งใจจะหลอกฉันหรือไง”
“คนที่หลอกคงไม่ใช่ฉัน แต่มันคือเธอต่างหาก” เสียงทุ้มเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยค
