ในขณะที่อีกด้าน ฟลินต์ที่อยู่ภายในห้องทำงานของตัวเองคอยจับโทรศัพท์ของตัวเองอยู่อย่างนั้นจนไม่เป็นอันทำอะไร เพราะเขายังคงเป็นห่วงน่านฟ้าอยู่ตลอดเวลา มันอึดอัดตรงที่เขาไม่สามารถเป็นคนที่ยืนอยู่ข้างเธอได้ มันทั้งอึดอัดและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน
ก๊อก ๆ
เสียงเคาะประตูห้องทำงานทำให้ชายหนุ่มหลุดออกจากภวังค์ความคิดถึง นัยน์ตาคู่คมเลื่อนไปมองที่บานประตูก่อนจะเห็นว่าเป็นปลายฝนที่เปิดประตูและเดินเข้ามาหาเขา
“พี่ฟลินต์ยุ่งอยู่เหรอคะ ปลายโทรหาพี่ พี่ไม่รับสายปลายเลย...” ปลายฝนเอ่ยถามออกไปพลางฝืนยิ้มให้ชายหนุ่ม ทั้ง ๆ ที่เธอพอจะรู้ดีอยู่แก่ใจว่าเขาจงใจจะไม่รับสายเธอ ดูก็รู้เพราะโทรศัพท์มันยังถือคามือของชายหนุ่มอยู่เลย
เกิดมาเป็นเธอนี่มันช่างน่าสมเพชสิ้นดี
เป็นได้แค่ตัวสำรองของทุกคน ไม่ว่าใคร
“มาหาพี่มีอะไรหรือเปล่า พอดีพี่เพิ่งคุยงานเสร็จ” เพราะไม่อยากพูดอะไรที่ทำร้ายจิตใจปลายฝนไปมากกว่านี้ เพราะ
