น่านฟ้านิ่งเงียบคล้ายกับคนที่กำลังรู้สึกเลื่อนลอย เท้าเรียวค่อย ๆ เดินไปหยุดอยู่ที่ข้างเตียงผู้ป่วย นัยน์ตาสีฟ้าคู่สวยค่อย ๆ เลื่อนสายตามองใบหน้าพ่อของเธอและทันทีที่เธอเห็นใบหน้าของพ่อเธอชัด ๆ ความเข้มแข็งที่เธอพยายามสร้างมันเอาไว้ก็พังทลายลงในทันที
พ่อของเธอนั้นดูอิดโรยและไร้เรี่ยวแรงมากจริง ๆ ลมหายใจของท่านนั้นดูรวยรินจนหญิงสาวเจ็บปวดไปทั้งใจ
“พ่อคะ...พ่อยังสู้ไหวไหม...”
“พ่อ ได้ยินหนูไหม” เสียงหวานที่สั่นเครือเอ่ยเรียกผู้เป็นพ่ออีกครั้งด้วยหัวใจที่แตกสลาย มือเรียวค่อย ๆ สัมผัสไปที่แขนของพ่อเธอแผ่วเบา
เหนือเมฆที่นอนแน่นิ่งอยู่ในตอนแรกค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ ก่อนจะเลื่อนสายตามองลูกสาวที่เขารักสุดหัวใจ แต่เรี่ยวแรงที่เขาจะเปล่งเสียงเอื้อนเอ่ยออกไปมันช่างยากเย็นเหลือเกิน
“พ่อสู้ไหวไหม...พ่อทรมานมากหรือเปล่า...ฮึก”
“ถ้าหนูขอให้พ่อสู้ต่ออีกหน่อย พ่อจะสู้ไหวไหมคะ” น่านฟ้าฝืนใจถามออกไป เธ
